انجمن ناولز
✦ اینجا جایی است که واژه‌ها سرنوشت می‌سازند و خیال، مرزهای واقعیت را درهم می‌شکند! ✦
اگر داستانی در سینه داری که بی‌تاب نوشتن است، انجمن رمان‌نویسی ناولز بستری برای جاری شدن قلمت خواهد بود. بی‌هیچ مرزی بنویس، خلق کن و جادوی کلمات را به نمایش بگذار!
.
ثبت‌نام!
کدام شی آسمانی سحابی گردنبند را بر تن دارد؟ بررسی‌ها نشان می‌دهد که این گردنبند کیهانی یک سحابی سیاره‌نما است، ابری گازی که یک ستاره در اواخر عمرش به فضا منتشر می‌کند.
الماس‌های موجود در این گردنبند در واقع گره‌های درخشانی از گازِ برافروخته هستند. در مرکز “سحابی گردنبند”، احتمالاً دو ستاره وجود دارد که به حدی در نزدیکی هم می‌چرخند که دارای یک اتمسفر مشترک هستند و در عکسی که تلسکوپ فضایی هابل گرفته، به شکل یک ستاره دیده می‌شوند.
ابرهای گازی درخشان سرخ رنگ در بالا سمت چپ و پایین سمت راست، ناشی از جت‌های مرکزی هستند. هنوز مشخص نیست که این جت‌های درخشان چه موقع و چگونه تشکیل شدند. “سحابی گردنبند” حدود ۱۵ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در بهترین حالت با یک تلسکوپ بزرگ می‌توان آن را در “صورت فلکی پیکان” مشاهده کرد. این سحابی فقط ۵۰۰۰ سال قدمت و حدود ۵ سال نوری گستردگی دارد.
خوشه‌های ستارهای می‌توانند نزدیک یا دور، جوان یا پیر، و پراکنده یا فشرده باشند. این عکس برجسته دو خوشه‌ی ستارهای باز کاملاً متضاد را در یک میدان یکسان نشان می‌دهد.
خوشه ستارهای M35 در پایین سمت چپ قرار دارد و با فاصله‌ی ۲۸۰۰ سال نوری از ما، نسبتاً نزدیک است، با ۱۵۰ میلیون سال سن، نسبتاً جوان است و با ۲۵۰۰ ستارۀ پراکنده شده در یک حجم به وسعت ۳۰ سال نوری، نسبتاً پراکنده است. ستاره‌های آبی روشن با خوشه‌های بازِ جوان‌تر مثل M35 فرق دارند. در مقابل، NGC 2158 که در بالا سمت راست واقع شده، چهار برابر دورتر از M35 است، بیش از ۱۰ برابر پیرتر است و بسیار فشرده‌تر از آن می‌باشد.
ستاره‌های آبی روشن NGC 2158 به طور خود به خودی نابوده شده و یک نور خوشه‌ای را از خود بجا گذاشته‌اند که با ستارگان قدیمی‌تر و زردتر احاطه شده است. به طور کلی، خوشه‌های ستارهای باز در صفحۀ کهکشان راه شیری ما یافت می‌شوند و حاوی ۱۰۰ تا ۱۰۰۰۰ ستاره هستند – همگی تقریباً به طور همزمان تشکیل شده‌اند. هر دو خوشۀ باز M35 و NGC 2158 با یک تلسکوپ کوچک در کنار هم به سمت”صورت فلکی دو پیکر” مشاهده می‌شوند.
سحابی تاریک سر اسب و سحابی درخشان شکارچی، چشم اندازهای کیهانی متضادی هستند. آنها که ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند، در صورت فلکی نام آشنای شکارچی جای دارند.
سحابی آشنای سر اسب به شکل یک ابر تاریک دیده می‌شود که سایۀ کوچکی در مقابل درخشش قرمز طویل در کمربند شکارچی است و به شکل درخشان‌ترین ستاره در سمت چپ سر اسب دیده می‌شود. منطقه‌ی نشری باشکوه یعنی سحابی شکارچی(M42) در سمت راست بالاتر واقع شده است. درست در سمت چپ آن، یک سحابی بازتابی برجسته قرار دارد که گاهی اوقات مردِ دونده نامیده می‌شود. پیچک‌های فراگیرِ گاز هیدروژن درخشان به آسانی در سرتاسر این منطقه قابل ردیابی هستند.
در این چشم‌انداز خیره‌کننده از آسمان شب، مرکز غبار آلود کهکشان راه شیری را بر فراز سایت باستان‌شناسی آند در یاکوریت واقع در شمال غربی آرژانتین، می‌بینیم.
یکی از ساکنین در این منطقه از کره زمین که سر به فلک کشیده “کاکتوس بزرگ ساگوارو” است. سحابی بازتابی به رنگ زرد غیرعادی توسط نور ستارۀ غول‌پیکر “قلب عقرب” ایجاد شده است. ستارۀ آلفای صورت فلکی عقرب، به نام آنتارس یا قلب عقرب در فاصله‌ی بیش از ۵۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است.
در کنار آن، ستارۀ درخشان و آبی رنگ رو-مارافسای را می‌بینیم که در دل یک سحابی بازتابی آبی روشن، جای دارد. این چشم‌انداز عمیق آسمان شب از یک سری نوردهی پس زمینه‌ی ستارگان در هنگام ردیابی آسمان ایجاد شده و یک نوردهی پیش زمینه در این چشم‌انداز با دوربین و لنز ثابت بر روی سه پایه ثبت شده است. با ترکیب این دو نوردهی، یک تصویر حیرت‌آور ایجاد شد که دامنه‌ای از روشنایی و رنگ خیره‌کننده را نشان می‌دهد.
این یک لکه خورشیدی نیست، بلکه ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) است که در حین عبور از جلوی “خورشید” عکاسی شده است. لکه‌های خورشیدی دارای سایه‌های مرکزی تاریک، یک سایه روشن پیرامونی و فاقد کپسول‌های دراگون هستند.
در مقابل، ایستگاه فضایی یک مکانیزم پیچیده و چندوجهی است؛ یکی از بزرگترین و پیچیده‌ترین فضاپیماهایی که تاکنون به دست بشر ساخته شده است. همچنین، لکه‌های خورشیدی به دور خورشید گردش می‌کنند، در حالی که ایستگاه فضایی به دور زمین می‌چرخد. عبور از مقابل خورشید پدیدۀ عادی برای ایستگاه فضایی است، زیرا این ایستگاه هر ۹۰ دقیقه یک بار به دور زمین می‌چرخد اما در اختیار داشتن تجهیزات کافی، لوکیشن درست و زمانبندی دقیق برای ثبت چنین عکسی پدیدۀ نادری است.
این عکس برجسته که از ترکیب سه عکس درست شده، همگی از یک لوکیشن یکسان و در زمان تقریبا یکسان گرفته شده است. یک عکس – که بیش از حد نوردهی شده بود – شراره‌های سوزان خورشیدی را نشان می‌دهد. دومین عکس – که کمتر از حد نوردهی شده بود – بافت پیچیدۀ کروموسفر خورشید را نشان می‌دهد، در حالی که عکس سوم – که دشوارترین عکس بود – ایستگاه فضایی را در حین عبور از جلوی خورشید در کسری از ثانیه ثبت کرده است. بررسی دقیق شبح ایستگاه فضایی حتی یک کپسول خدمۀدراگون را نشان می‌دهد.
در این عکس حیرت‌آور، زمینِ زیبای ما به شکل یک هلال دیده می‌شود که نور خورشید به آن تابیده است. از یک چشم‌انداز ناآشنا، زمین کوچک است و شبیه تصویر تلسکوپی از یک سیارۀ دوردست، کل افقش به طور کامل در میدان دید، قرار دارد.
در حال حاضر تنها انسان‌هایی که می‌توانند چنین نمایی از زمین ببینند، خدمه‌ی ایستگاه فضایی بین‌المللی هستند، چون نماهای نزدیکتر سیاره زمین فقط از مدار پایین زمین قابل رویت هستند. خدمۀ ایستگاه فضایی بین‌المللی که هر ۹۰ دقیقه یکبار دور زمین می‌چرخند، ابرها، اقیانوس‌ها و قاره‌ها را در زیر پاهایشان می‌بینند، همراه با کمان جزئی لبۀ سیاره زمین که در دوردست‌ها دیده می‌شود.
اما این عکس بالا که به طور دیجیتالی بازیابی شده یک چشم‌انداز بسیار دوردست از زمین را نشان می‌دهد که فقط ۲۴ انسان توانستند آن را تماشا کنند. فضانوردان ماموریت آپولو که در بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ به ماه سفر کردند، توانستند این منظرۀ شگفت‌آور را ببینند. تصویر اصلی تحت عنوان AS17-152-23420 توسط خدمه‌ی ماموریت آپولو ۱۷ در ۱۷ دسامبر سال ۱۹۷۲ گرفته شد. فعلا این آخرین عکس از زمین از این چشم‌انداز سیاره‌ای است که به دست انسان گرفته شده است.
آپولو ۱۷ یازدهمین سفر از مأموریت‌های آپولو و ششمین و آخرین سفر انسان به کره ماه بود که سه فضانورد بنام‌های یوجین سرنان، هاریسون اشمیت، رونالد ایوانز به این ماموریت اعزام شدند. آخرین کسانی که بر روی ماه راه رفتند یوجین (جین) سرنان و هریسون (جک) اشمیت بودند.
چرا ستاره قطبی را ستاره شمالی می‌نامند؟ اول اینکه، ستاره قطبی نزدیک‌ترین ستارۀ درخشان به سمت محور چرخش شمالی زمین است. بنابراین، با چرخش زمین، به نظر می‌رسد ستاره‌ها به دور ستاره قطبی می‌چرخند، اما خود ستاره قطبی همیشه در جهت شمالی یکسانی باقی می‌ماند – و به این دلیل به “ستاره شمالی” معروف است.
از آنجاییکه هیچ ستارۀ درخشانی در نزدیکی محور چرخش جنوبی قرار ندارد، در حال حاضر هیچ ستاره جنوبی وجود ندارد. هزاران سال پیش، محور چرخش زمین به نقطه‌ی متفاوتی در آسمان می‌رسید، بنابراین “وگا” ستاره شمالی بود. اگرچه ستاره قطبی درخشان‌ترین ستاره در آسمان نیست، اما به آسانی مکانیابی می‌شود، زیرا تقریباً با دو ستاره در ملاقۀ صورت فلکی خرس بزرگ(دب اکبر) همتراز است.
ستاره قطبی در نزدیکی مرکز عکس بالا، پهنایی به وسعت هشت درجه را می‌پوشاند. این عکس به طور دیجیتالی دستکاری شد تا ستاره‌های کم نور پیرامونی محو شوند و گاز کم نور و غبار “سحابی شار یکپارچه”(IFN) پررنگ‌تر شوند. سطح ستاره قطبی قیفاووسی به آرامی ضربان‌دار می‌شود و طی چند روز باعث تغییر درخشندگی ستاره تا چند درصد می‌شود.
این سه سحابی درخشان اغلب در تورهای تلسکوپی صورت فلکی کمان و میدان‌های ستارهای پرجمعیتِ کهکشان راه شیری ما دیده می‌شوند.
در واقع، “شارل مسیه” توریست کیهانی قرن هجدهم، دو مورد از آنها را در کاتالوگ خود ذکر کرد: M8، سحابی بزرگ در پایین سمت راستِ مرکز و M20 سحابی رنگی در بالای این قاب. سحابی نشری سوم NGC 6559 است که در سمت چپ قاب قرار دارد و با یک خط غباری تیره از سحابی بزرگتر جدا شده است. هر سه این سحابی‌ها، پرورشگاه‌های ستارهای هستند و حدود پنج هزار سال نوری یا دورتر از ما واقع شده‌اند.
سحابی M8 گستردگی بیش از صد سال نوری دارد که سحابی تالاب نیز نامیده می‌شود. نام دیگر سحابی M20 نیز «سه تکه» است. رنگ سرخ این سه سحابی دستاورد تابش گازهای برافروخته‌ی هیدروژن است. اما هاله‌های رنگی آبی در سحابی “سه تکه” یک تضاد را ایجاد می‌کنند که این رنگ ناشی از انعکاس غبار در نور ستاره است. این فضای میان ستارهای گسترده تقریباً بین ۴ درجه به اندازۀ ۸ ماه کامل در آسمان وسعت دارد.
مرکز کهکشان ما چگونه به نظر می‌رسد؟ مرکز کهکشان راه شیری در نور مرئی با ابرهای گاز و غبار تیره پنهان شده است. اما در این چشم‌انداز فروسرخ که تلسکوپ فضایی اسپیتزر ثبت کرده، محققان به درون غبار نفوذ کرده و ستاره‌های پرجمعیت منطقه‌ی مرکزی کهکشان را نمایان کرده‌اند.
در این عکس ترکیبی با رنگ کاذب، جزئیات دقیقی را می‌بینیم که از تعداد زیادی عکس‌های فوری کوچک تشکیل شده است. ستاره‌های سردتر و قدیمی‌تر در هاله‌های آبی رنگ قرار دارند، در حالی که ابرهای غباری درخشان قرمز و قهوه‌ای نشان دهندۀ ستاره‌های داغ جوان در پرورشگاه‌های ستارهای هستند. اخیراً کشف شده که مرکز کهکشان راه شیری می‌تواند ستاره‌های تازه متولد شده را تشکیل دهد. مرکز کهکشانی حدود ۲۶۷۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و به سمت صورت فلکی کمان واقع شده است. گستردگی این تصویر حدود ۹۰۰ سال نوری است.
این نمای زیبا از “سحابی شعله” به خوبی مناطق تشکیل ستارۀ پرغبار و پرجمعیت را نشان می‌دهد. این سحابی که به سمت کمربند شکارچی قرار دارد، ۱۴۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
ستارۀ درخشان “زتا شکارچی”(نطاق) در لبه‌ی سمت راست این تصویر فروسرخ از تلسکوپ فضایی اسپیتزر می باشد. این چشم‌انداز فروسرخ که گستردگی حدود ۱۵ هزار سال نوری دارد، شما را به درون ابرهای غبارآلود تیره و گازهای درخشان می‌برد. در این نما تعداد زیادی از ستاره‌های خوشه جوان NGC 2024 را می‌بینیم که در نزدیکی مرکز عکس گردهم آمده‌اند. این ستاره‌ها حدود ۲۰۰ هزار تا ۱.۵ میلیون سال قدمت دارند و بسیار جوان هستند.
در واقع، داده‌ها حاکی از آن است که جوان‌ترین ستاره‌ها در نزدیکی مرکز خوشۀ “سحابی شعله” متمرکز شده‌اند. این برعکسِ ساده‌ترین مدل‌های تشکیل ستاره برای یک پرورشگاه ستارهای است، زیرا پیش‌بینی می‌شود تشکیل ستاره ابتدا در منطقۀ بسیار متراکم یک هسته‌ی ابر مولکولی، آغاز می‌شود. این نتیجه به یک مدل پیچیده‌تر برای تشکیل ستاره در داخل “سحابی شعله” نیاز دارد.
این “موج شوک ابرنواختری” با سرعت بیش از ۵۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت در فضای میان ستارهای، حرکت می‌کند. در مرکز این عکس ترکیبی، رشته‌های گازی باریک، درخشان و بافته شده را می‌بینیم که شبیه موج‌های بلند در یک صفحه‌ی کیهانی است.
این سحابی که NGC 2736 نام دارد، دارای ظاهری بلند است و به همین منظور به آن “سحابی مداد” می‌گویند. سحابی مداد تقریباً ۵ سال نوری گستردگی دارد و ۸۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد، اما فقط بخش کوچکی از بقایای ابرنواختر ولا را تشکیل می‌دهد. بقایای ابرنواختر ولا به خودی خود حدود ۱۰۰ سال نوری قطر دارد. این ابر گازی در حال گسترش، بقایای مرگ یک ستاره است که حدود ۱۱ هزار سال پیش منفجر شده است.
در ابتدا، این موج شوک با سرعت میلیون‌ها کیلومتر بر ساعت در حرکت بود، اما سرعت آن به شدت کاهش یافت و مواد میان ستارهای اطرافش را جاروب کرد. در این عکس میدان گسترده و باند باریک، رنگ‌های قرمز و آبی به ترتیب درخشش اتم‌های هیدروژن و اکسیژن یونیزه، را نشان می‌دهند.
چه چیزی سحابی شعله را روشن نگه داشته است؟ در فاصله‌ی پانصد سال نوری به سمت صورت فلکی شکارچی، یک سحابی قرار دارد که به دلیل درخشش و خطوط غباری تاریکش در سمت چپ تصویر، مثل یک آتشِ شعله‌ور به نظر می‌رسد.
اما آتش (دریافت سریع اکسیژن) باعث شعله‌ور شدن این سحابی نمی‌شود. نطاق یا زتا شکارچی، شرقی‌ترین ستاره در کمربند شکارچی در سمت چپ، نور پرانرژی در سحابی شعله(NGC 2024) می‌درخشد و الکترون‌ها از ابرهای بزرگ گاز هیدروژن که درون آن وجود دارند، دور می‌کند. بیشترِ این درخشش زمانی ایجاد می‌شود که الکترون‌ها و هیدروژن یونیزه با هم دوباره ترکیب می‌شوند.
این عکس زیبا، با سه نوار رنگی مرئی گرفته شده و جزئیات از طریق یک نوردهی طولانی در نورِ ساطع شده از هیدروژن، به تصویر اضافه شده است. “سحابی شعله” بخشی از مجموعه ابر مولکولی شکارچی است، یعنی یک منطقه‌ی تشکیل ستاره که شامل “سحابی معروف سر اسب” است.
اخترشناس فرانسوی برجسته “پیر میشن” این شگفتی آسمانی را در سال ۱۷۸۱ در نزدیکی خرس بزرگ (دب اکبر) و در اطراف ستارگان صورت فلکی سگان شکارچی (تازی‌ها) کشف کرد. بعدها، این شگفتی تحت عنوان M106 به کاتالوگ دوست و همکار او “شارل مسیه” اضافه شد.
چشم‌انداز تلسکوپی بشر نشان می‌دهد که M106 یک جهان جزیره‌ای است، یک کهکشان مارپیچی که ۳۰ هزار سال نوری گستردگی و در فاصله‌ی ۲۱ میلیون سال نوری از زمین، واقع شده است. این عکس پرتره‌ی کهکشانی حیرت‌آور همراه با یک هسته‌ی مرکزی درخشان که ترکیبی از داده‌های تصویری تلسکوپ‌های آماتور و حرفه‌ای است، نشان دهندۀ خوشه‌های ستارهای آبی رنگ جوان و پرورشگاه‌های ستارهای قرمز در سراسر بازوهای مارپیچی کهکشان است. همچنین این عکس، جت‌های قرمزِ گاز هیدروژن درخشان را نشان می‌دهد.
علاوه بر کهکشان کوچکِ NGC 4248 که در پایین تصویر سمت راست دیده می‌شود، کهکشان‌های پس زمینه در سراسر این قاب پراکنده شده‌اند. M106 که NGC 4258 نیز نام دارد، یک نمونه‌ی نزدیک از گروه “کهکشان‌های فعال سیفرت” است که در سراسر طیف، از طیف رادیویی تا پرتوهای ایکس، دیده می‌شود. کهکشان‌های فعال سوخت خود را از مادۀ سقوط کرده در یک سیاهچاله‌ی مرکزی عظیم تأمین می‌کنند.
آیا این فقط یک درخت تنها در یک تپه‌ی خالی است؟ در ابتدا شاید اینگونه به نظر برسد، اما وقتی دقیق‌تر نگاه کنید چیز دیگری می‌بینید. در سمت چپ درخت سیاره مریخ وجود دارد، در حالی که در سمت راست آن، خوشه‌ای ستارهای پروین نقش بسته است.
سیاره سرخ که منزلگاه جدید مریخ‌نورد استقامت ناسا است در ماه جاری در هنگام غروب خورشید بر فراز افق غربی ظاهر خواهد شد. در سمت راست درخت، خوشه پروین وجود دارد، یک خوشه ستارهای درخشان با چند ستاره‌ی آبی تابناک. این عکس زیبای ترکیبی که در اوایل ماه گذشته از میلفورد، نوا اسکوشیا، کانادا گرفته شده از چند تصویر پیش زمینه و پس زمینه تشکیل شده است. این شب‌ها مریخ به آرامی از جلوی خوشه ستارهای پروین(هفت خواهران) عبور خواهد کرد. دفعه بعد که سیاره سرخ همانند ماه مارس به طور زاویه‌دار از نزدیکی خوشه پروین عبور کند، سال ۲۰۳۸ خواهد بود.
این رشته‌های قرمز در آسمان چه هستند؟ این رشته‌ها شکل نادری از آدرخش هستند که حدود ۳۰ سال پیش کشف شدند و به “آذرخش شبحی سرخ” معروف‌اند.
طبق تحقیقات جدید، پس از برخورد یک صاعقه از ابر به زمین، “آذرخش شبحی” احتمالاً توپ‌هایی ۱۰۰ متری از هوای یونیزه شده را تشکیل می‌دهد که از ارتفاع ۸۰ کیلومتری با ۱۰ درصد سرعت نور به زمین پرتاب می‌شوند. این عکس برجسته در اوایل امسال از رصدخانه‌ی لاس کامپاناس در شیلی بر فراز رشته کوه آند در آرژانتین گرفته شده است. فقط کسری از ثانیه طول می‌کشد تا آذرخش شبحی ایجاد شود و وقتی بهتر دیده می‌شوند که آذرخش‌های قدرتمند به صورت جانبی قابل رویت باشند.
پانزده سال پیش یک لباس فضانوردی از ایستگاه فضایی بین‌المللی به بیرون پرتاب شد و در فضا شناور شد، اما هیچ بازرسی در این زمینه انجام نشد.
زیرا همه می‌دانستند که خدمه‌ی ایستگاه فضایی آن را به بیرون پرتاب کرده‌اند. این لباس فضانوردی مدل “اورلان” روسیه بلااستفاده که Suitsat-1 نامگذاری شده بود، غالبا با لباس‌های قدیمی پر شد و یک فرستنده رادیویی به آن وصل بود که در مدار زمین رها شد. این لباس، قبل از اینکه سیگنال رادیویی‌اش به طرز غیرمنتظره‌ای ضعیف شود دو بار به دور زمین چرخید. Suitsat-1 هر ۹۰ دقیقه به چرخش خود به دور زمین ادامه داد تا زمانی که بعد از گذشت چند هفته به جو زمین برخورد کرد و سوخت. عکسی که از این لباس فضانوردی می‌بینید در سال ۲۰۰۶ در هنگام دور شدن از ایستگاه فضایی، ثبت شد.
رشته‌های در هم پیچیده و مارپیچی گاز درخشان باعث شده این سحابی، نام “مدوسا” را به خود اختصاص دهد. سحابی مدوسا که آبل ۲۱ نیز نام دارد یک سحابی سیاره‌نما است که حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی دو پیکر واقع شده است.
این سحابی که دارای یک نام افسانه‌ای است، تحت دگرگونی چشمگیری قرار دارد. این فاز سحابی سیاره‌نما یک مرحله‌ی نهایی از تکامل ستارگان کم جرمی مثل خورشید است؛ در این مرحله این نوع ستارگان از غول‌های سرخ به ستاره‌های کوتوله‌ی سفید داغ تبدیل می‌شوند و در طی این فرآیند لایه‌ی خارجی خود را از دست می‌دهند.
تابش فرابنفش این ستاره‌ی داغ باعث رشد سحابی می‌شود. ستاره‌ی در حال تبدیل مدوسا، همان ستاره‌ی کم نور در نزدیکی مرکز هلالی شکل درخشان است. در این نمای تلسکوپی عمیق، رشته‌های کم نورتر به وضوح در سمت راست و بالای منطقه‌ی هلالی شکل درخشان امتداد دارند. سحابی مدوسا بیش از ۴ سال نوری وسعت دارد.
قبل از مریخ‌نورد استقامت، کاوشگر کنجکاوی در سیارۀ سرخ حضور داشت. در واقع، مریخ‌نورد کنجکاوی اولین مانور جرثقیل آسمانی بر روی مریخ را در ۵ آگوست سال ۲۰۱۲ انجام داد و از آن زمان، تاکنون در حال کاوش در مریخ است.
دوم مارس ۲۰۲۱ ، سه هزار و چهل و هشتمین روز مریخی حضور “کنجکاوی” در سیاره سرخ است. این عکس پانورامای ۳۶۰ درجه از سه هزار و چهل و هشتمین روز مریخی، یک موزاییک ۱۴۹ فریمی است که توسط دوربین Mastcam ثبت شده است. این عکس شامل ۲۳ فریم از ابرهای مرتفع، باریک و یخی در آسمان مریخ می‌باشد.
فریم‌های آسمان ابری در سرتاسر روز مریخی ثبت شدند و به صورت دیجیتالی در یک نمای پانورامایی در کنار هم قرار گرفته‌اند. در مرکز عکس کوه مرکوی را می‌بینیم که رسوبی و لایه‌بندی شده است. نوک کوه شارپ مرکزی که بیش از ۵ کیلومتر بر فراز کف دهانه‌ی گیل بالا آمده در پس زمینه ی دور دست در سمت چپ قابل مشاهده است.
در صورت فلکی غو در نزدیکی سحابی پلیکان، ابر گازی پروانه در کنار یک ستاره به نام ماکیان وجود دارد. این ستاره که صدر(sadr) نام دارد، درست در سمت راست این عکس قرار دارد، اما سحابی مرکزی پروانه که IC 1318 نامیده می‌شود با قدرت تفکیک بالایی دیده می‌شود.
الگوهای ظریف در گاز درخشان و غبار تاریک در اثر فعل و انفعالات پیچیدۀ بین بادهای میان ستارهای، فشارهای تابش، میدان‌های مغناطیسی و گرانش به وجود آمده‌اند. این چشم‌انداز تلسکوپی برجسته انتشار بخصوصِ IC 1318 از اتم‌های اکسیژن، هیدروژن و گوگرد یونیزه را نشان می‌دهد که با رنگ‌های قرمز، سبز و آبی مشخص شده‌اند. بخشی از سحابی پروانه در این تصویر حدود ۱۰۰ سال نوری گستردگی دارد و در فاصلۀ ۴۰۰۰ سال نوری از زمین، واقع شده است.
این شفق قطبی به طور لحظه‌ای شبیه یک پرچمِ برافراشتۀ ۵۰ کیلومتری ظاهر شد. در اواسط مارس ۲۰۱۵، یک فوران جرم پرانرژی از تاج خورشیدی از طریق یک کانال مغناطیسی شفاف به سمت زمین حرکت کرد و یکی از شدیدترین طوفان‌های ژئومغناطیسیِ سال‌های اخیر را به وجود آورد.
نتیجه‌ی بصری این پدیده چیزی نبود جز یک “شفق قطبی” گسترده که بر فراز بسیاری از کشورها در نزدیکی قطب‌های مغناطیسی زمین دیده شد. این عکس که بر فراز کیرونا، سوئد گرفته شده یک پردۀ غیرعادی و قائم از “شفق قطبی” را به رنگ سبز نشان می‌دهد که از جو تحتانی زمین ساطع شده و تا چندین کیلومتر به سمت بالاتر ادامه دارد.
مشخص نیست که “شفق قطبی بنفش” کمیاب از کجا نشات گرفته، اما ممکن است شامل یک شفق قطبی آبی غیرعادی در ارتفاع پایین‌تری نسبت به شفق قطبی سبز بوده باشد که با یک رنگ قرمز در ارتفاع بالاتر ترکیب شده است. اکنون که از کمینه‌ی خورشیدی گذشته، شب‌های رنگارنگ شفق قطبی بر فراز زمین احتمالا بیشتر و بیشتر می‌شوند.
