Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
یادداشت: This feature may not be available in some browsers.
انجمن ناولز
✦ اینجا جایی است که واژه‌ها سرنوشت می‌سازند و خیال، مرزهای واقعیت را درهم می‌شکند! ✦
اگر داستانی در سینه داری که بی‌تاب نوشتن است، انجمن رمان‌نویسی ناولز بستری برای جاری شدن قلمت خواهد بود. بی‌هیچ مرزی بنویس، خلق کن و جادوی کلمات را به نمایش بگذار!
.
چرا کهکشان‌ها چنین جت‌هایی ساطع می‌کنند که شبیه ارواح رقصان به نظر می‌رسند؟ اخترشناسان معتقدند “جت‌های پیچ خورده” از سیاهچاله‌های پرجرم در مرکز دو کهکشان ساطع شده‌اند و حدود یک میلیارد سال نوری با زمین فاصله دارند.
دانشمندان با استفاده از “تلسکوپ رادیویی کیلومتر مربع” در استرالیا در حین ردیابی تکامل کهکشان‌ها توانستند این جت‌ها را شناسایی کنند. تصاویری که قبلا از این اجرام گرفته شده بود، فقط یک سری حباب‌های بی شکل را نشان می‌داد. محققان ابتدا حباب‌های بی‌شکلی را رصد کردند، اما با مقایسۀ مقادیر نسبی انرژیِ ساطع شده، توانستند ساختارهای گسترده و درخشانی را کشف نمایند.
در واقع این ساختارها با الکترون‌ها در پیرامون خطوط میدان مغناطیسی ساخته شده‌اند. پوشش داده‌های رادیویی در یک نمای نوری از آسمان (پیمایش انرژی تاریک) تأیید کرد که “جریان الکترونی” از مراکز “کهکشان‌های فعال” سرچشمه می‌گیرد. معمولاً چنین هسته‌های کهکشانی فعالی(AGN) جت‌های مستقیمی را ایجاد می‌کنند. فرضیه اصلی برای منشأ این اشکال غیرمعمول، وجود جریان بادهای بین کهکشانی در مقیاس بزرگ است.
چه اتفاقی برای این ابر افتاده است؟ کریستال‌های یخی در یک ابر سیروس شبیه منشورهای شناور کوچک رفتار کرده و بصورت یک کمان افقی که به خاطرِ ظاهر شعله مانندش به طور غیررسمی “رنگین کمان آتشین” نیز نامیده می‌شود، در آمده‌اند.
برای اینکه کمان موازی قابل رویت باشد، خورشید باید در زاویه ۵۸ درجه آسمان قرار داشته باشد و ابر سیروس در زیر آن قرار گیرد. کریستال‌های یخِ شش ضلعی مسطح و بیشماری که ابر سیروس را تشکیل می‌دهند باید به طور افقی همتراز شوند تا نور خورشید را به درستی انکسار دهند. بنابراین، پدیدار شدن این کمان‌های افقی کمی غیرعادی است. این رنگین کمان آتشین برجسته در اوایل این ماه در نزدیکی کوه فورک در غرب ویرجینیا آمریکا عکسبرداری شده است.
آیا سیارک‌ها خطرناک هستند؟ بعضی از آنها بله، اما احتمال برخورد یک سیارک خطرناک به زمین در یک سال پایین است. از آنجایی که برخی رویدادهای انقراض جمعی در گذشته به برخورد سیارکی مرتبط هستند، بشر سعی دارد سیارک‌های خطرناک را کشف و طبقهبندی کند، زیرا ممکن است روزی بر حیات در زمین نیز تاثیر بگذارند.
در این تصویر، مدارهای بیش از هزار سیارک خطرناک را می‌بینیم. اگر این اجرام فضایی بیشتر از ۷.۵ میلیون کیلومتر به زمین نزدیک شوند(حدود ۲۰ برابر فاصله تا ماه) و قطر آنها بزرگتر از ۱۴۰ متر باشد، ناسا آنها را به عنوان جرم بالقوه خطرناک یا به اختصار PHO طبقهبندی می‌کند. اگرچه هیچ یک از آنها در ۱۰۰ سال آینده با زمین برخورد نخواهند کرد. نکتۀ مهم این است که تمام سیارک‌های خطرناک کشف نشده‌اند و طی ۱۰۰ سال گذشته، کشف مدار بسیاری از آنها دشوار بوده است.
اگر یک سیارک صد متری با زمین برخورد کند، می‌تواند سونامی خطرناکی ایجاد نماید. برای بررسی استراتژی‌های نجات زمین، مأموریت «آزمایش تغییر مسیر سیارک دوتایی»(DART) امسال انجام خواهد شد که نخستین آزمایش برای منحرف کردن مسیر سیارک‌ها خواهد بود. البته سنگ‌هایی در اندازۀ بسیار کوچک‌تر هر روز با زمین برخورد می‌کنند و معمولا هیچ خطری ندارند و تنها نمایشی بیادماندنی از بارش شهابی بجا می‌گذارند.
مریخ‌نورد “استقامت” ناسا در جستجو برای یافتن حیات باستانی در مریخ بار دیگر برای جمع‌آوری نمونه سنگ از سطح این سیاره آماده می‌شود. این عکس که در ۱۸۰ امین روز مریخی (۲۲ آگوست) توسط مریخ‌نورد استقامت گرفته شده یک سنگ را نشان می‌دهد که در کف دهانه جیزرو بر روی سیارۀ سرخ قرار دارد.
در نزدیکی مرکز، سنگی بزرگ به نام “روچته” وجود دارد، محققان ناسا نمی‌خواهند براحتی از کنار این سنگ گذر کنند. در عوض، به مریخ‌نورد استقامت آموزش داده می‌شود با بازوی رباتیک دو متری‌اش به این سنگ برسد و سطح آن را تراش دهد تا ببیند آیا ثبات آن برای نمونه‌برداری مناسب است یا خیر. مریخ‌نورد “استقامت” ۴۳ لوله آزمایش با خود حمل می‌کند و قرار است ۲۰ لوله را با نمونه‌هایی از خاک و سنگ مریخ پر کند. نمونه‌ها که به منظور یافتن نشانه‌هایی از حیات جمع‌آوری می‌شوند در ماموریتی در آیندۀ نزدیک، به زمین بازگردانده خواهند شد.
“استقامت” در روز ۶ آگوست برای اولین‌بار اقدام به نمونه‌برداری از مریخ کرد، اما این فرآیند به دلیل نرم بودن بیش از اندازۀ سنگ مورد نظر با شکست مواجه شد. استقامت از آن زمان تاکنون ۴۵۵ متر مسافت به سمت منطقه‌ای به نام “سیتادل” پیموده است. این منطقه دارای سنگ‌هایی است که در برابر فرسایش باد مقاوم هستند و احتمال دارد نمونه سنگ‌های آن در برابر حفاری مقاوم باشند.
دهانه‌ی جیزرو که مریخ‌نورد “استقامت” در آن قرار دارد، ۴۸ کیلومتر وسعت دارد و حاوی رسوبات یک رودخانه‌ی خشک شدۀ قدیمی است. دانشمندان بر این باورند که ۳.۵ میلیارد سال پیش این دهانه مکان دریاچه‌ای بزرگ با دلتا بوده است. آنها معتقدند گرچه آب دریاچه مدت‌هاست خشک شده، اما شاید جایی در دهانه یا در دیواره آن نشانه‌هایی از حیات کهن وجود داشته باشد.
آیا این یک کهکشان است یا سه کهکشان؟ در این عکس خوشه کهکشانی پرجرم آبل ۳۸۲۷ را می‌بینیم که یک کهکشان منحنی شکل با سه مرکز در آن خودنمایی می‌کند!
یک تحلیل دقیق نشان می‌دهد که اینها سه تصویر از یک کهکشان پس زمینه‌ای هستند – حداقل چهار تصویر دیگر نیز وجود دارد. نوری که از یک کهکشان آبی پس زمینه‌ای مشاهده می‌کنیم در واقع چند مسیر را در گرانش پیچیدۀ خوشه طی می‌کند. یکی از عجایب نیروی گرانش این است که مانند یک عدسی دوربین می‌تواند بزرگ‌نمایی کند. مطالعه‌ی نحوۀ انکسار نور اجرام دوردست توسط خوشه‌هایی مثل آبل ۳۸۲۷ و کهکشان‌های داخلش، اطلاعاتی دربارۀ “توزیع جرم” و “ماده تاریک” ارائه می‌دهد.
خوشه کهکشانی آبل ۳۸۲۷ بسیار دوردست است و دارای انتقال به سرخ ۰/۱ می‌باشد، یعنی نوری که از آن می‌بینیم حدود ۱/۳ میلیارد سال پیش ساطع شده است – قبل از اینکه دایناسورها بر روی زمین پرسه بزنند. بنابراین، کهکشان‌های مرکزی این خوشه اکنون در ضیافت کهکشان خواری قرار دارند تا در نهایت به یک کهکشان غول‌پیکر تبدیل شوند.
هفته گذشته بارش برساوشی بر روی کره زمین سرازیر شد. این عکس برجسته ترکیبی در حین اوج بارش شهابی برساوشی ثبت شده است.
نیازی به چتر در برابر شهاب‌ها نیست، زیرا آنها کاملا در جو زمین بخار می‌شوند. عکس‌های بسیاری این رویداد تماشایی را به تصویر کشیدند، اما این عکس که از شهر جیوچوان در چین ثبت شده، بسیار دیدنی بود. پس زمینۀ ستاره باران شامل کمان مرکزی کهکشان راه شیری است که تقریبا به صورت عمودی دیده می‌شود، همچنین سیارات مشتری و زحل در سمت چپ تصویر خودنمایی می‌کنند. اگرچه مسیر ذرات دنباله‌دار «سوئیفت تاتل-۱۰۹» که منشاء این بارش است، به طور موازیِ یکدیگر حرکت می‌کنند، اما این شهاب‌ها از یک منطقۀ مجزا در آسمان(صورت فلکی برساوش) سرچشمه می‌گیرند. این عکس یک میدان زاویه‌دار را به مدت طولانی تصویربرداری کرد، به نحوی که انحنای آسمان در مسیر برساوش دیده می‌شود.
اگر این کهکشان مارپیچی بی‌نقص نیست، حداقل یکی از خوش عکس‌ترین کهکشان‌هاست. این جهان جزیره‌ای زیبا حدود ۱۰۰ میلیارد ستاره دارد و در فاصلۀ ۳۲ میلیون سال نوری از زمین واقع شده است.
این کهکشان مارپیچی که M74 نام دارد، یک نمای روبرویی باشکوه از خود نشان می‌دهد. این کهکشان در دستۀ کهکشان Sc طبقهبندی شده و ساختار آن شامل بازوهای مارپیچی ظریف است که با خوشه‌های ستاره‌ای آبی روشن و خطوط غبارآلود کیهانی تیره، آراسته شده است.
این عکس ترکیبی واضح را تلسکوپ فضایی هابل ثبت کرده است. وسعت این عکس حدود ۳۰ هزار سال نوری از M74 را نشان می‌دهد. در این تصویر می‌توان تابش سرخ رنگی که از اتم‌های هیدروژن منتشر شده و نشان‌دهندۀ مناطق بزرگ ستاره‌زایی است را تماشا کرد. این کهکشان که روشنایی کمتری نسبت به بیشتر کهکشان‌ها در کاتالوگ مسیه دارد، گاهی اوقات “کهکشان فانتوم” نیز نامیده می‌شود.
سحابی زیبای سه تکۀ که M20 نیز نامیده می‌شود، حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی غنی از سحابی، کمان واقع شده است.
این سحابی در واقع یک منطقۀ تشکیل ستاره در صفحه کهکشان ما است و سه نوع سحابی مختلف را نشان می‌دهد: سحابی نشری قرمز که با نور اتم‌های هیدروژن احاطه شده، سحابی انعکاسی آبی که توسط نور ستاره انعکاس دهندۀ گرد و غبار تولید شده و سحابی تاریک که ابرهای غباری فشرده در آن به شکل شبح دیده می‌شوند.
اما منطقۀ نشری قرمز که با خطوط غبار تیره به چند بخش تقسیم شده، نام معروف «سه تکه» از آن گرفته شده است. ستون‌ها و جت‌هایی که توسط ستارگانِ تازه متولد شده شکل گرفته‌اند در پایین سمت چپِ سحابی سه تکه، دیده می‌شوند. سحابی سه تکه حدود ۴۰ سال نوری وسعت دارد و این عکس زیبا توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. این سحابی به حدی کم نور است که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود اما منطقه‌ای به وسعت یک ماه کامل را در آسمان سیاره زمین، پوشش می‌دهد.
آتش در فضا چه شکلی است؟ در گرانش بر روی زمین، هوای حرارت دیده بلند می‌شود (ارتفاع پیدا می‌کند) و انبساط می‌‌یابد و در نتیجه شعله‌های آتش به شکل اشک، پدید می‌آید.
هرچند، در میکروگرانش ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) که با هوا پر شده، شعله‌ها کروی هستند. آتش در صورت رسیدن سریع اکسیژن ایجاد می‌شود و شعله‌های فضایی وقتی از تمام جهات به طور تصادفی شناور می‌شوند، با مولکول‌های اکسیژن جدیدی برخورد می‌کنند و یک کره پوششی ایجاد می‌کنند.
این عکس برجسته که در آزمایشگاه CIR در ایستگاه فضایی گرفته شده، یک “شعله کروی” را می‌بینیم که خوشه‌هایی از دودۀ درخشان و داغ، آن را احاطه کرده است. بدون اکسیژن، مثلاً در خلأ فضای تهی، آتش بلافاصله خاموش می‌شود. واکنش‌های شیمیاییِ درگیر در آتش پیچیده هستند و آزمایش آنها در میکروگرانش نه تنها به درک بهتر آتش کمک می‌کند، بلکه حتی نحوۀ خاموش کردن آتش را نیز توضیح می‌دهد.
پلوتو رنگی‌تر از آن چیزی است که می‌بینیم. داده‌های رنگی و تصاویر با وضوح بالای فضاپیمای نیوهورایزنز از سیارۀ کوتوله پلوتو که در جولای ۲۰۱۵ ثبت شده، به طور دیجیتالی ادغام شدند تا یک نمای رنگیِ ارتقاء یافته از این جهان دوردست، ارائه دهند.
این تصویر رنگیِ برجسته و ارتقاء یافته نه تنها از لحاظ هنری زیباست، بلکه از لحاظ علمی نیز سودمند است و مناطقی از سطح که دارای ترکیب‌بندی شیمیایی متفاوت هستند را به تفکیک نشان می‌دهد. مثلاً منطقه قلبی شکل تامبا در پایین سمت راست که به رنگ روشن مشخص است به دو بخش تقسیم می‌شود که از لحاظ جغرافیایی با هم فرق دارند. ی
ک منطقۀ کوهستانی که در کنارش دشت هموار و صاف “اسپوتنیک پلانیتیا”(Sputnik Planitia) قرار دارد. “نیوهورایزنز” پس از گذر از کنار پلوتو، همچنان به کار خود ادامه داد و در سال ۲۰۱۹ از کنار سیارک آروکات گذشت. سرعت این کاوشگر به اندازه‌ای است که در نهایت می‌تواند کاملاً از منظومه شمسی خارج شود.
لکه‌های خورشیدی در دریایی از پلاسمای تابان غرق شده‌اند، آنها که در میدان‌های مغناطیسی قوی لنگر انداخته‌اند در واقع جزیره‌هایی تاریک به اندازۀ یک سیاره در فوتوسفر خورشید هستند.
“فوتوسفر” به سطح روشن خورشید گفته می‌شود. لکه‌های خورشیدی که در مناطق فعال خورشیدی وجود دارند تنها به دلیل اینکه کمی خنک‌تر هستند، تاریک به نظر می‌رسند و دارای دمایی حدود ۳۷۲۶ سانتی‌گراد هستند، در حالی که دمای سطح خورشید ۵۷۲۶ سانتی‌گراد است. لکه‌های خورشیدی در این عکس منطقه فعال AR2835 را نشان می‌دهند.
ناحیۀ AR2835 بزرگترین منطقه فعال است که در حال حاضر در خورشید وجود دارد. در این کلوزآپ تلسکوپی عمیق که در ۱ جولای ثبت شده، میدان دیدی به وسعت ۱۵۰ هزار کیلومتر یا بیش از ده برابر قطرِ زمین را می‌بینیم. مناطق فعال خورشیدی با داشتن میدان‌های مغناطیسی قدرتمند، اغلب مسئول شعله‌های خورشیدی، پرتاب جرم تاجی و طوفان‌هایی هستند که بر آب و هوای فضایی نزدیک سیاره زمین تأثیر می‌گذارند.
تا چه فاصله‌ای را می‌توانید ببینید؟ کهکشان آندرومدا که ۲.۵ میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد، دورترین چیزی است که می‌توان با چشم غیرمسلح مشاهده کرد.
در این نمای زیبا کهکشان آندرومدا(M31) را بر فراز یک معدن قدیمی در جنوب پرتغال مشاهده می‌کنیم، وسعت این کهکشان از نظر ناظر زمینی به اندازۀ ۴ ماه کامل است و در جایی به دور از آلودگی نوری می‌توان به راحتی آن را مشاهده کرد. اجرام آسمان شب مثل ستارگان، خوشه‌ها و سحابی‌ها معمولا صدها تا هزاران سال نوری با ما فاصله دارند و همگی درون کهکشان راه شیری جای دارند اما این کهکشان خیلی دورتر از کهکشان راه شیری قرار دارد.
این عکس در یک بار نوردهی از آسمان گرفته شد، بنابراین پیش زمینه به دلیل حرکت دوربین کمی محو شده اما کهکشان آندرومدا بخوبی دیده می‌شود. منطقه مرکزی درخشان‌ترِ این کهکشان معمولا با چشم غیرمسلح قابل رویت است، ولی در این نما بازوهای مارپیچی گسترده و بخش‌های بیرونی کم نورتر نیز قابل مشاهده هستند. طی پنج میلیارد سال یا بیشتر، ستارگان آندرومدا می‌توانند کل آسمان شب زمین را بپوشانند، زیرا کهکشان آندرومدا با کهکشان راه شیری ادغام خواهد شد.
کهکشان مارپیچی مسیه ۹۹ در مقیاس کیهانی بسیار باشکوه است. این پرترۀ کامل کهکشان M99 که بتازگی پردازش شده بیش از ۷۰ هزار سال نوری گستردگی دارد.
این چشم‌انداز عمقی از این کهکشان با داده‌های تصاویر فرابنفش، مرئی و فروسرخ تلسکوپ فضایی هابل، بدست آمده است. این کهکشان مارپیچی که حدود ۵۰ میلیون سال نوری با ما فاصله دارد، در سمت صورت فلکی گیسو جای دارد و عضوی از خوشه کهکشانی دوشیزه است. احتمالا مواجهۀ نزدیک یکی از اعضای خوشه دوشیزه با این کهکشان در گذشته بر شکل بازوهای مارپیچی آبی‌اش تأثیر گذاشته است.
جت‌ها در حین شکل‌گیری یک ستاره چگونه ایجاد می‌شوند؟ هیچکس دقیقاً نمی‌داند، اگرچه تصاویر اخیر سامانه ستاره‌ای جوان HD 163296 چیزهای جالبی نشان می‌دهد.
ستاره مرکزی در این عکس هنوز در حال شکل‌گیری است اما از قبل توسط یک دیسک چرخان و یک جت بیرونی متحرک احاطه شده است. این دیسک در طیف امواج رادیویی را نشان می‌دهد که توسط آرایه میلیمتری/زیرمیلیمتری بزرگ آتاکاما(آلما) در شیلی ثبت شده است. این شکاف‌ها احتمالاً در اثر گرانش سیارات بسیار جوان ایجاد شده است. این جت که در نور مرئی نمایش داده شده توسط تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT) گرفته شده و گاز سریع‌السیر – غالباً هیدروژن – را از مرکز دیسک خارج می‌کند.
وسعت این سامانه صدها برابر فاصلۀ زمین تاخورشید(AU/واحد نجومی) است. جزئیات این مشاهدات جدید که هنوز تحت بررسی است، نشان می‌دهد که جت‌ها توسط میدان‌های مغناطیسی در دیسک چرخان تولید می‌شوند و شکل می‌گیرند. مشاهدات این منظومه و منظومه‌های مشابه می‌توانند به شفاف‌سازی این جزئیات کمک کنند.
یک مریخ‌نورد جدید در سیارۀ سرخ وجود دارد. در میانه ماه می، مأموریت تیانون-۱ چین، مریخ‌نورد ژورنگ را بر روی سیاره مریخ فرود آورد. از آنجایی که مریخ به زبان چینی به معنای سیاره آتشین است، معنای اسم مریخ‌نورد ژورنگ در افسانۀ چینی «خدای آتش» است.
این کاوشگر در «یوتوپیا پلانیتیا» شمالی (بزرگترین حوزه برخوردی شناخته شده در منظومه شمسی) فرود آمد. از میان انواع مختلفی از ابزار علمی دیگر، ژورنگ رادار نفوذ در زمین را با خود حمل می‌کند و می‌تواند یخِ مدفون را حتی در عمق ۱۰۰ متری نیز شناسایی کند. ژورنگ که به اندازه یک خودرو است در اینجا در نزدیکی محل فرودش در نزدیکی سطح‌نشین چینی دیده می‌شود. این عکس توسط یک دوربین کنترل از راه دور گرفته شده است. مأموریت ۹۰ روزۀ این کاوشگر شامل مطالعۀ ژئولوژی، خاک و جو مریخ نیز می‌باشد.
بزرگترین قمر در منظومه‌شمسی چه شکلی است؟ این قمر گانیمد نام دارد که حتی بزرگتر از عطارد و پلوتو است. قمر یخی مشتری سطحی یخی دارد که با دهانه‌های برخوردی جوان و درخشان پوشیده شده است.
علت شکل‌گیری این سطوح شیاردار بر روی این قمر هنوز تحت بررسی است. یک فرضیه به حرکت صفحات یخی در گانیمد اشاره می‌کند، برخی محققان تصور می‌کنند “گانیمد” یک لایه اقیانوس دارد که آبی بیشتر از کره زمین دارد – و ممکن است حاوی حیات نیز باشد. گانیمد نیز همانند قمر زمین فقط یک طرفش رو به سیاره‌اش یعنی مشتری قرار دارد.
این عکس برجسته هفته گذشته توسط فضاپیمای رباتیک جونو در حین عبور این کاوشگر از فاصلۀ ۱۰۳۸ کیلومتری گانیمد ثبت شده است. در ۲۰ سال گذشته این یکی از نزدیکترین پروازهایی بود که یک فضاپیما از کنار بزرگترین قمر مشتری انجام داد. همچنین این گذر دورۀ مداری جونو در اطراف سیارۀ مشتری را، از ۵۳ روز به ۴۳ روز کاهش داد. جونو همچنان در حال مطالعۀ گرانش بالا، میدان مغناطیسی غیرعادی و ابرهای پیچیدۀ این غول گازی است.
این ماه بسیار عجیب به نظر می‌رسد. این ماه یک ماه کامل بود و در این زمان از سال به طور ویژه به «ماه گل» معروف است. اما این باعث عجیب بودن آن نمی‌شود زیرا ماه‌های کامل یکبار در ماه اتفاق می‌افتند. نکتۀ جالب این است که این یک اَبَرماه بود که در نزدیکترین فاصله‌اش با زمین در مدار قمری‌اش، به فاز کامل خود رسید.
این ابرماه که تا حدی عجیب به نظر می‌رسد، کمی بزرگتر و روشن‌تر از یک “ماه کامل” متوسط به نظر می‌رسد – و همین امر موجب شده لقبِ «ابرماه گل» را به خود اختصاص دهد. این عکس در زمان “ماه گرفتگی” ثبت شد، یک ماه گرفتگی می‌تواند کاملاً عجیب، تاریک و به طرز نامنظمی روشن و قرمز باشد؛ بنابراین می‌توان این ماه را “ابرماه گل خونین” نامید. ابرها یک هالۀ کم نور را در اطراف ماه ایجاد کردند که نه تنها موجب عجیب شدنش شد، بلکه آن را رنگی کرد. این ماه به حدی عمیق عکسبرداری شده که قلب کهکشان راه شیری نیز دیده می‌شود. این ماه، این سایه، این کهکشان و این رنگ‌ها همگی ماه گذشته در نزدیکی کاسیلیس، استرالیا با یک شات عکسبرداری شدند. (بعداً این عکس با دو شات دیگر ادغام شد تا کهکشان راه شیری را بهتر نمایش دهد.)
این خطوط در “سحابی شکارچی” چه هستند؟ بیشتر آنها انعکاس نور خورشید در ماهواره‌ها هستند. تعداد روزافزون ماهواره‌های ارتباطی از جمله ماهواره‌های استارلینک که با چشم غیرمسلح به صورت یک سری نقاط پی در پی دیده می‌شوند، باعث نگرانی بسیاری از اخترشناسان شده‌اند. زیرا موجب «آلودگی نوری» می‌شوند.
از جنبه مثبت، استارلینک و ماهواره‌های مشابه باعث پویایی بیشتر آسمان پس از غروب خورشید، تسریع ارتباطات جهانی ماهواره‌ای و تامین خدمات دیجیتالی برای مناطق روستایی محروم شده‌اند. اما از جنبه منفی، این ماهواره‌ها در مدار زمین باعث می‌شوند تصویربرداری از اجرام عمقی آسمان دشوارتر شود، به ویژه برنامه‌های مشاهداتی که نیاز به گرفتن عکس درست بعد از غروب آفتاب و قبل از سپیده‌دم دارند.
آرایه‌های ماهواره‌ای آتی برنامه‌ریزی شده که در مدارهای بالاتر کار می‌کنند ممکن است بر بررسی‌های جهان عمیق که برای تلسکوپ‌های بزرگ زمینی در هر زمانی از شب برنامه‌ریزی شده‌اند، تاثیر بگذارند. این خطوط در سحابی شکارچی متعلق به ماهواره‌های استارلینک نیستند بلکه به ماهواره‌های زمین آهنگ تعلق دارند. این عکس برجسته که در دسامبر ۲۰۱۹ ثبت شده با ترکیب دیجیتالی بیش از ۶۵ نوردهی ۳ دقیقه‌ای بدست آمده است. بخشی از نوردهی‌‌ها برای نمایان کردن سحابی شکارچی ثبت شدند و بخشی دیگر نیز از ماهواره‌های عبوری عکس گرفتند.
هر چیزی که با “میماس” برخورد کرده، تقریباً آن را نابود کرده است. از این برخورد، یکی از بزرگترین دهانه‌های برخوردی بر روی یکی از کوچکترین قمرهای اطراف زحل برجا مانده است.
تحلیل‌ها نشان می‌دهد که یک برخورد کمی بزرگتر می‌توانست میماس را کاملاً نابود کند. دهانۀ غول‌پیکر روی سطح حدود ۱۳۰ کیلومتر وسعت دارد، این دهانه “هرشل” نام دارد و در سال ۱۷۸۹ توسط اخترشناس “ویلیام هرشل” کشف و به همین اسم نامگذاری شد. جرم پایین میماس یک گرانش سطحی را به وجود می‌آورد که به اندازه‌ای قوی است که یک جسم کروی را ایجاد کند، اما به اندازه‌ای ضعیف است که چنین ویژگی‌های سطحی درشتی را ایجاد می‌کند.
میماس غالباً از یخ آب و مقداری سنگ تشکیل شده است – بنابراین دقیقاً می‌توان آن را به صورت یک گلوله برفی بزرگ و کثیف توصیف کرد. این عکس برجسته را فضاپیمای کاسینی در سال ۲۰۱۰ در حین چرخش به دور زحل، از “میماس” گرفته است.
شفق‌های قطبی معمولاً در بالای ابرها اتفاق می‌افتند. درخشش شفق قطبی زمانی ایجاد می‌شود که ذرات سریع السیرِ خارج شده از خورشید با میدان مغناطیسی زمین برخورد کنند.
در نتیجۀ این فعل و انفعالات ذرات باردار که در طول میدان مغناطیسی زمین در حال پیچ و تاب هستند، با اتم‌ها و مولکول‌ها در ارتفاعات جو زمین برخورد می‌کنند. مثلاً یک اتم اکسیژن پس از انرژی گرفتن از چنین برخوردی بصورت نور سبز شفق قطبی می‌درخشد. پایین‌ترین بخش یک شفق قطبی معمولاً در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری رخ می‌دهد، در حالی که بیشتر ابرها در ارتفاع ۱۰ کیلومتری قرار دارند. در این تصویر برجسته که در سال ۲۰۱۵ از دیرولاهوی، ایسلند گرفته شده، شفق‌های قطبی زیبا را بر فراز ابرها می‌بینیم. در اینجا، یک عکاس مصمم در برابر بادها و آسمان تیره ایستادگی کرد تا تصویری از شفق قطبی را بر فراز فانوس دریایی خیره کننده ثبت نماید، اما به طور اتفاقی از ابرهای طویلی نیز عکاسی کرد.
