مقاله‌ای درباره نوشتن شخصیت ناشنوا

[TELMATELMA is verified member.]

نکته‌هایی درباره نوشتن از ناشنوایان، از یک ناشنوا

بخش اول: حرف زدن●

• مردم با خودشون حرف می‌زنند، ناشنوایان هم همین‌طور.
• گاهی با خودم چیزی زمزمه می‌کنم اما اینکه ادا اطوار دربیارم یا زیرلب بگم به این بستگی داره که چرا دارم با خودم حرف می‌زنم.
• دارم آشپزی می‌کنم؟ پس گفت‌وگوی زبانی خواهم داشت که حواسم جمع باشه. وسط صحنه‌ای احساسی‌‌ام؟ زبان اشاره‌ای.
• استفاده از کل بدنم برای صحبت کردن، آزادی بیشتری برای خلاقیت بهم می‌ده.
• حتی اگه شخص ناشنوایی نان‌وربال (دارای ارتباط غیرکلامی) باشه، ممکنه حرف بزنه.
• شاید شخص شنوا اون رو صحبتِ عادی تشخیص نده، اما صدا بخشی از زبان اشاره‌ست.
• پس زمزمه و سروصداهای با نفس عادی‌اند.
• همچنین بد نیست اشاره کنید «ناشنوایی» چیزی نیست که خیال می‌کنید.
• ما فریاد نمی‌زنیم یا صداهای نامفهوم درنمی‌آریم (معمولاً).
• حتی اگه این کار رو بکنیم، اشکالی نداره.
• اما به‌طور کلی ناشنوایان شمرده‌شمرده و واضح حرف می‌زنن.
• این یا شهودیه یا در جلسات گفتاردرمانی یاد داده می‌شه.

|• ادامه دارد...

 

[TELMATELMA is verified member.]

نکته‌هایی درباره نوشتن از ناشنوایان، از یک ناشنوا

بخش دوم: «چقدر می‌تونی بشنوی؟»●

• مردم خیلی دوست دارند این سوال رو ازم بپرسند، و جوابی ندارم که بهشون بدم.
• مگر این‌که بی‌اعصاب باشم و در اون صورت معمولاً می‌پرسم: «خودت چقدر می‌شنوی؟»
• اونا هم نمی‌تونن جواب بدن.
• بنابراین، اگر شنوا هستی و درباره شخصیتی ناشنوا می‌نویسی، طرز شنیدنش رو با کسی که کامل می‌شنوه مقایسه نکن.
• اما نسبت به درصدها محتاط باش.
• من ۷۵٪ ناشنوام.
• و اصلاً نمی‌دونم چه معنی می‌ده.
• چون فقدان شنوایی ریزه‌کاری‌های ظریفی داره.
• من با کسی آشنا شدم که ۸۰٪ ناشنوا بود اما می‌تونست درجه گستره صوتی‌ای رو بشنوه که من نمی‌تونستم.
• سمعک، صدا رو در حالت عادیش به گوش‌مون نمی‌رسونه.
• پس شنیدار یک شخص ناشنوا رو هم‌سطح یک شخص شنوا نخواهد کرد.
• همچنین واضحه که صدا به‌طور الکترونیکی بلندتر می‌شه.
• پس گذاشتن گوشگیر باعث نمی‌شه کسی «ناشنوا» بشه.
• بهتره به افراد ناشنوا گوش بدید و بفهمید چطور دنیا رو تجربه می‌کنند.

|• ادامه دارد...

 

[TELMATELMA is verified member.]

نکته‌هایی درباره نوشتن از ناشنوایان، از یک ناشنوا

بخش سوم: هنگام نوشتن●

• نگرانی بی‌مورد درباره انتخاب واژگانتون نداشته باشید.
• شما مزیت شنیدن رو دارید و این اشکالی نداره.
• شما صدا رو گرامی می‌دارید و خیلی هم خوبه.
• اما!
• وقتی داستان رو نوشتید، یک دور کامل بازنویسی کنید که فقط ببینید انتخاب واژگانتون برای شخصیت ناشنوا چطور بوده (اگه از زاویه‌دید اون چیزی نوشتید).
• عوض کردن فونت پیش‌نویس می‌تونه کمک کنه.
• می‌تونید راحت‌تر کلمات و عبارت‌های دارای «پرچم قرمز» رو پیدا کنید.
• هروقت در قطعه‌ای از متن بخشی متمرکز روی صدا یا شنیدن پیدا کردید، علامتش بزنید.
• بعد نابودش کنید.
• شخصیت واقعاً می‌تونه صدای هوهوی جغد رو بشنوه؟ یا صداهای پس‌زمینه رو که زیادی مبهم‌اند؟
• آیا شخصیت صدا رو همون‌طور که هست می‌شنوه یا چیزی در ذهنش تداعی می‌شه که فراتر از اون حس باشه؟
• ممکنه شخصیت زاغی رو ببینه که منقارش رو باز می‌کنه و به حباب‌های سیاه جوهر در گلوش فکر کنه؟ من که این‌طوری‌ام.
• هر توصیفی رو که روی صدا تمرکز کرده حذف کنید و طورِ دیگه‌ای بنویسیدش.

«قانون‌های طلایی»
• درباره شخصیت‌های ناشنوا ننویسید.
• به‌جاش درباره انسان‌هایی بنویسید که یکی از ویژگی‌هاشون ناشنوا بودنه.
• لطفاً، ما رو هم به حساب بیارید.
• سپاسگزارم.

|• پایان.
|• منبع: پیج _thoughts.n.words