✯ ℑ𝔪𝔞𝔤𝔢𝔰 𝔑𝔬𝔧𝔬𝔪 ✯
- نویسنده موضوع MacTavish
- تاریخ شروع
-
- برچسبها
- انجمن رمان نویسی ناولز انجمن ناولز
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #2
آیا تا به حال “خوشه ستاره‌ای پروین” را دیده‌اید؟ حتی اگر دیده باشید، احتمالاً هرگز آن را به این بزرگی و شفافی ندیده‌اید. ستاره‌های پرنور این خوشه باچشم غیرمسلح حتی از قلب یک شهر با آلودگی نوری نیز دیده می‌شوند.
اما یک نوردهی طولانی از مکانی تاریک، ابر غبارآلود اطراف “خوشه ستاره‌ای پروین” را بسیار آشکار می‌کند. این تصویر برجسته که از فلوریدا در آمریکا ثبت شده، منطقه‌ای به وسعت چند ماه کامل را پوشش میدهد. خوشۀ پروین که با نام‌های هفت خواهران(M45) نیز شناخته می‌شود، در فاصله ۴۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و در صورت فلکی گاو واقع شده است.
یک افسانه رایج و مدرن این است که یکی از ستارگان درخشان‌تر از زمان نامگذاری این خوشه محو شده است و تنها شش ستاره خواهر با چشم غیرمسلح قابل مشاهده هستند. هرچند تعداد واقعی ستارگان خوشۀ پروین، بسته به تاریکی آسمان اطراف و وضوح دید ناظر، ممکن است بیشتر یا کمتر از هفت عدد باشد.
اما یک نوردهی طولانی از مکانی تاریک، ابر غبارآلود اطراف “خوشه ستاره‌ای پروین” را بسیار آشکار می‌کند. این تصویر برجسته که از فلوریدا در آمریکا ثبت شده، منطقه‌ای به وسعت چند ماه کامل را پوشش میدهد. خوشۀ پروین که با نام‌های هفت خواهران(M45) نیز شناخته می‌شود، در فاصله ۴۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و در صورت فلکی گاو واقع شده است.
یک افسانه رایج و مدرن این است که یکی از ستارگان درخشان‌تر از زمان نامگذاری این خوشه محو شده است و تنها شش ستاره خواهر با چشم غیرمسلح قابل مشاهده هستند. هرچند تعداد واقعی ستارگان خوشۀ پروین، بسته به تاریکی آسمان اطراف و وضوح دید ناظر، ممکن است بیشتر یا کمتر از هفت عدد باشد.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #3
چرا مناطق بالای “لکه‌های خورشیدی” تا این حد داغ است؟ خود لکه‌های خورشیدی کمی خنک‌‌تر از مکان‌های دیگر خورشید هستند، زیرا میدانهای مغناطیسی که آنها را به وجود می‌آورد “گرمای همرفتی” را کاهش میدهد.
بنابراین بسیار عجیب است که مناطق بالایی این لکه‌ها صدها برابر داغ‌تر از دیگر نقاط خورشید هستند. برای یافتن علت آن، ناسا “تلسکوپ طیف سنج هسته‌‌ای-نوستار”(NuSTAR) که در مدار زمین قرار دارد را هدایت کرد تا خورشید را در طیف پرتو ایکس نظاره کند. داده‌های فرابنفش نیز توسط “رصدخانه دینامیک خورشیدی”(SDO) ثبت شد و به رنگ سرخ مشخص است. در واقع این عکس “خورشید” را در طیف‌های “پرتو ایکس” و “فرابنفش” نشان میدهد.
انتشار بالای لکه‌های خورشیدی به رنگ سبز و آبی کاذب نشان داده شده است. تلسکوپ نوستار این لکه‌ها را در باندهای مختلف پرتوهای ایکس پرانرژی شناسایی کرده که مناطقی با دمای بسیار بالا را نشان میدهد. تصاویر نوستار سرنخ‌هایی در مورد ساز و کار گرمایش جوی خورشید میدهد که آیا نانوشعله‌های خورشیدی و میکروشعله‌های خورشیدی به عنوان انفجارهای مختصر انرژی باعث گرمایش غیرعادی می‌شوند یا خیر.
بنابراین بسیار عجیب است که مناطق بالایی این لکه‌ها صدها برابر داغ‌تر از دیگر نقاط خورشید هستند. برای یافتن علت آن، ناسا “تلسکوپ طیف سنج هسته‌‌ای-نوستار”(NuSTAR) که در مدار زمین قرار دارد را هدایت کرد تا خورشید را در طیف پرتو ایکس نظاره کند. داده‌های فرابنفش نیز توسط “رصدخانه دینامیک خورشیدی”(SDO) ثبت شد و به رنگ سرخ مشخص است. در واقع این عکس “خورشید” را در طیف‌های “پرتو ایکس” و “فرابنفش” نشان میدهد.
انتشار بالای لکه‌های خورشیدی به رنگ سبز و آبی کاذب نشان داده شده است. تلسکوپ نوستار این لکه‌ها را در باندهای مختلف پرتوهای ایکس پرانرژی شناسایی کرده که مناطقی با دمای بسیار بالا را نشان میدهد. تصاویر نوستار سرنخ‌هایی در مورد ساز و کار گرمایش جوی خورشید میدهد که آیا نانوشعله‌های خورشیدی و میکروشعله‌های خورشیدی به عنوان انفجارهای مختصر انرژی باعث گرمایش غیرعادی می‌شوند یا خیر.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #4
در اینجا با دنباله‌دار لئونارد آشنا می‌شوید. دنباله‌دار C/2021 A1 (لئونارد) در ژانویه هنگامی که در حال عبور از کنار مریخ بود به شکل لکه‌ای ضعیف کشف شد.
اما این توپ یخی سنگی قبل از اینکه در اوایل ژانویه به دور خورشید بچرخد، در ادامۀ مدارش در ماه دسامبر از نزدیکی زمین و ناهید عبور خواهد کرد. اگرچه پیش‌بینی دنباله‌دارها بسیار دشوار است، برخی برآوردها نشان میدهد که دنباله‌دار لئونارد در ماه دسامبر با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است. یک عکاس نجومی هفتۀ گذشته از هاله سبز رنگ و دم غباریِ بلند این دنباله‌دار عکسبرداری کرد.
این عکس برجسته از ۶۲ تصویر که از طریق یک تلسکوپ متوسط گرفته شده، تشکیل شده است. برای ثبت این عکس مجموعه‌ای از نوردهی‌ها “دنباله‌دار” را ردیابی کردند، در حالی که مجموعه‌ای دیگر “ستارگان پس زمینه” را ردیابی کردند. این عکس زیبا از آسمان تاریک بالای کوه‌های سیرای شرقی، نزدیک دریاچه ژوئن در کالیفرنیا، آمریکا گرفته شده است. به زودی پس از عبور از نزدیکی زمین در اواسط دسامبر، دنباله‌دار لئونارد از شمال آسمان به جنوب آسمان جابجا خواهد شد.
اما این توپ یخی سنگی قبل از اینکه در اوایل ژانویه به دور خورشید بچرخد، در ادامۀ مدارش در ماه دسامبر از نزدیکی زمین و ناهید عبور خواهد کرد. اگرچه پیش‌بینی دنباله‌دارها بسیار دشوار است، برخی برآوردها نشان میدهد که دنباله‌دار لئونارد در ماه دسامبر با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است. یک عکاس نجومی هفتۀ گذشته از هاله سبز رنگ و دم غباریِ بلند این دنباله‌دار عکسبرداری کرد.
این عکس برجسته از ۶۲ تصویر که از طریق یک تلسکوپ متوسط گرفته شده، تشکیل شده است. برای ثبت این عکس مجموعه‌ای از نوردهی‌ها “دنباله‌دار” را ردیابی کردند، در حالی که مجموعه‌ای دیگر “ستارگان پس زمینه” را ردیابی کردند. این عکس زیبا از آسمان تاریک بالای کوه‌های سیرای شرقی، نزدیک دریاچه ژوئن در کالیفرنیا، آمریکا گرفته شده است. به زودی پس از عبور از نزدیکی زمین در اواسط دسامبر، دنباله‌دار لئونارد از شمال آسمان به جنوب آسمان جابجا خواهد شد.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #5
در این نمای تلسکوپی که در ۷ نوامبر ثبت شده، دنباله‌دار چوریوموف-گراسیمنکو (67P) را می‌بینیم که یک مدار ۶.۴ ساله به دور خورشید.
در پس‌زمینۀ پرستاره که در راستای صورت فلکی دوپیکر است، این دنباله‌دار را می‌بینیم که با دُم غبارآلودش رو به ستارۀ اپسیلون دوپیکر کشیده شده است. در حال پیش‌روی است، سمت را ست چارچوب، رو به ستاره‌ی اپسیلون دوپیکر کشیده شده است. بتای دوپیکر نیز، درخشان‌ترین ستارۀ صورت فلکی دوپیکر است که در این قاب در سمت چپ تصویر قرار دارد.
چوریوموف-گراسیمنکو در روز ۲ نوامبر به بیشترین نزدیکی‌اش به خورشید رسید. همچنین این دنباله‌دار در بیشترین نزدیکی‌اش به زمین در ۱۲ نوامبر، حدود ۰.۴۲ واحد نجومی با سیارۀ ما فاصله داشت. اگرچه این دنباله‌دار آنقدر کم نور است که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیست. جالب است بدانید این دنباله‌دار در آخرین سفر خود در بخش داخلی منظومه شمسی توسط کاوشگرهای بشر به خوبی مطالعه شد و هم اکنون آرامگاه دو کاوشگر تاریخی یعنی “روزتا” و “فرودگر فیله” است.
در پس‌زمینۀ پرستاره که در راستای صورت فلکی دوپیکر است، این دنباله‌دار را می‌بینیم که با دُم غبارآلودش رو به ستارۀ اپسیلون دوپیکر کشیده شده است. در حال پیش‌روی است، سمت را ست چارچوب، رو به ستاره‌ی اپسیلون دوپیکر کشیده شده است. بتای دوپیکر نیز، درخشان‌ترین ستارۀ صورت فلکی دوپیکر است که در این قاب در سمت چپ تصویر قرار دارد.
چوریوموف-گراسیمنکو در روز ۲ نوامبر به بیشترین نزدیکی‌اش به خورشید رسید. همچنین این دنباله‌دار در بیشترین نزدیکی‌اش به زمین در ۱۲ نوامبر، حدود ۰.۴۲ واحد نجومی با سیارۀ ما فاصله داشت. اگرچه این دنباله‌دار آنقدر کم نور است که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیست. جالب است بدانید این دنباله‌دار در آخرین سفر خود در بخش داخلی منظومه شمسی توسط کاوشگرهای بشر به خوبی مطالعه شد و هم اکنون آرامگاه دو کاوشگر تاریخی یعنی “روزتا” و “فرودگر فیله” است.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #6
در شبی در ماه آگوست، دو دوست پس از یک روز پیاده‌روی در فلات دی امپاریس در کوه‌های آلپ فرانسه از این منظرۀ زیبا لذت بردند.
در ارتفاع ۲۴۰۰ متری، آسمان صاف بود. نور ماهِ در حال غروب، پیش زمینۀ این پانورامای عمودی ساده را روشن کرده است. در امتداد صفحۀ کهکشان راه شیری، ستارگان صورت فلکی ذات‌الکرسی و برساووش در امتداد لبۀ سمت چپ این پانوراما می‌درخشند. کهکشان آندرومدا که به شکل یک ابر کم نور با یک هستۀ روشن‌تر دیده می‌شود، مستقیما در بالای این دو دوست قرار گرفته است.
«آندرومدا» نزدیکترین کهکشان مارپیچی بزرگ به کهکشان راه شیری است که حدود ۲.۵ میلیون سال نوری با کهکشان ما فاصله دارد. یک نقطۀ تار کم نورتر در سمت راست آسمان بین آنها دیده می‌شود که M.3.3 نام دارد و به کهکشان مثلث نیز معروف است. کهکشان مثلث که سومین کهکشان بزرگ در گروه کهکشان‌های محلی پس از آندرومدا و راه شیری است حدود ۳ میلیون سال نوری با ما فاصله دارد. در آن شب، دو دوست در فاصلۀ حدود ۳ نانوثانیه‌ی نوری از هم ایستاده بودند.
در ارتفاع ۲۴۰۰ متری، آسمان صاف بود. نور ماهِ در حال غروب، پیش زمینۀ این پانورامای عمودی ساده را روشن کرده است. در امتداد صفحۀ کهکشان راه شیری، ستارگان صورت فلکی ذات‌الکرسی و برساووش در امتداد لبۀ سمت چپ این پانوراما می‌درخشند. کهکشان آندرومدا که به شکل یک ابر کم نور با یک هستۀ روشن‌تر دیده می‌شود، مستقیما در بالای این دو دوست قرار گرفته است.
«آندرومدا» نزدیکترین کهکشان مارپیچی بزرگ به کهکشان راه شیری است که حدود ۲.۵ میلیون سال نوری با کهکشان ما فاصله دارد. یک نقطۀ تار کم نورتر در سمت راست آسمان بین آنها دیده می‌شود که M.3.3 نام دارد و به کهکشان مثلث نیز معروف است. کهکشان مثلث که سومین کهکشان بزرگ در گروه کهکشان‌های محلی پس از آندرومدا و راه شیری است حدود ۳ میلیون سال نوری با ما فاصله دارد. در آن شب، دو دوست در فاصلۀ حدود ۳ نانوثانیه‌ی نوری از هم ایستاده بودند.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #7
سحابی سر اسب یکی از معروف‌ترین سحابی‌ها در آسمان است. این “سر اسب” در این سحابی نشری نارنجی رنگ به شکل یک حفرۀ تاریک قابل رویت است.
ویژگی سحابی سر اسب تاریک بودن آن است، زیرا در واقع یک ابر غبار غیرشفاف است که در مقابل یک سحابی نشری روشن قرار دارد. همانند ابرهای موجود در جو زمین، این ابر کیهانی به طور تصادفی چنین شکلی پیدا کرده است. پس از گذشت هزاران سال، حرکات درونی ابر مطمئناً ظاهر آن را تغییر خواهد داد. رنگ نارنجی سحابی نشری ناشی از ترکیب مجدد الکترون‌ها با پروتون‌ها برای تشکیل اتم‌های هیدروژن است.
در سمت چپ پایین تصویر، سحابی نارنجی رنگ شعله با رشته‌های پیچیدۀ غبارآلود تیره مشخص است. در این عکس دو سحابی انعکاسی برجسته نیز قابل رویت هستند: سحابی IC 432 گرد در سمت چپ دوردست و سحابی NGC 2023 آبی درست در پایین سمت چپ سحابی سر اسب. هر کدام از این سحابی‌ها عمدتاً در اثر انعکاس نور ستاره مرکزی خود می‌درخشند.
ویژگی سحابی سر اسب تاریک بودن آن است، زیرا در واقع یک ابر غبار غیرشفاف است که در مقابل یک سحابی نشری روشن قرار دارد. همانند ابرهای موجود در جو زمین، این ابر کیهانی به طور تصادفی چنین شکلی پیدا کرده است. پس از گذشت هزاران سال، حرکات درونی ابر مطمئناً ظاهر آن را تغییر خواهد داد. رنگ نارنجی سحابی نشری ناشی از ترکیب مجدد الکترون‌ها با پروتون‌ها برای تشکیل اتم‌های هیدروژن است.
در سمت چپ پایین تصویر، سحابی نارنجی رنگ شعله با رشته‌های پیچیدۀ غبارآلود تیره مشخص است. در این عکس دو سحابی انعکاسی برجسته نیز قابل رویت هستند: سحابی IC 432 گرد در سمت چپ دوردست و سحابی NGC 2023 آبی درست در پایین سمت چپ سحابی سر اسب. هر کدام از این سحابی‌ها عمدتاً در اثر انعکاس نور ستاره مرکزی خود می‌درخشند.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #8
رویای عکاس این بود که آبشار و کهکشان راه شیری را در یک قاب عکاسی کند. از جمله دشواری‌های کارش این بود که او باید یک مکان مناسب برای دوربین پیدا می‌کرد تا آبشار و پیرامون آن به طرز هنرمندانه‌ای نوردهی شود.
همچنین کل صحنه باید با شات‌های زیادی از پیش زمینه و پس زمینه عکسبرداری می‌شد اما نگران بود که کرم‌های شب‌تاب مزاحمت ایجاد کنند. یک دشواری دیگر این بود که دوربین نباید خیس می‌شد و عکاس نباید بر روی مارهای سمی قدم می‌گذاشت. اما نتیجۀ کار را ببینید – این عکس پس از نیمه شب در اواسط ماه جولای گرفته شده و به طور دیجیتالی به شکل یک عکس پانورامای زاویه گسترده درآمده است.
این آبشار زیبا “ژولیان” نام دارد و در کوهستان لوکسیائو در شرق استان هونان در چین واقع شده است. در این نما کمان مرکزی کهکشان راه شیری از آسمان عبور کرده و رشته‌های غبار تاریک و سحابی‌های رنگارنگ مشخص هستند. ستاره‌های درخشان در آسمان پراکنده شده‌اند – همگی در کهکشان راه شیری نزدیک ما واقع شده‌اند؛ یکی از این اجرام آسمانی مثلث تابستانی با ستارۀ وگا درخشان است که در بالای کمان راه شیری دیده می‌شود. عکاس پس از ثبت ۷۸ شات، در کنار دوستانش از این شب رویایی لذت برد.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #9
آیا جاده به سوی مرکز کهکشان، از “درۀ یادبود” عبور می‌کند؟ لزوماً اینگونه نیست اما اگر جادۀ محله شما اینگونه هست از آن عکس بگیرید.
این جاده US Route 163 نام دارد که به نظر می‌رسد انتهاش به ستارگان کهکشان ختم شده است. رشته‌های گرد و غبار، کهکشان راه شیری را تاریک و تیره کرده‌اند. در مقابل میلیاردها ستاره و چندین ابر گازی درخشان و رنگی از جمله سحابی‌های مرداب و سه تکه، کهکشان را روشن کرده‌اند.
این عکس برجستۀ ترکیبی از منطقۀ فارست گامپ در یوتا/ آمریکا ثبت شده است. پیش زمینه عکس در اوایل سپتامبر درست پس از غروب خورشید عکسبرداری شده، در حالی که پس زمینه یک موزاییک با چهار نوردهی است که چند ساعت بعد عکاسی شده است.
این جاده US Route 163 نام دارد که به نظر می‌رسد انتهاش به ستارگان کهکشان ختم شده است. رشته‌های گرد و غبار، کهکشان راه شیری را تاریک و تیره کرده‌اند. در مقابل میلیاردها ستاره و چندین ابر گازی درخشان و رنگی از جمله سحابی‌های مرداب و سه تکه، کهکشان را روشن کرده‌اند.
این عکس برجستۀ ترکیبی از منطقۀ فارست گامپ در یوتا/ آمریکا ثبت شده است. پیش زمینه عکس در اوایل سپتامبر درست پس از غروب خورشید عکسبرداری شده، در حالی که پس زمینه یک موزاییک با چهار نوردهی است که چند ساعت بعد عکاسی شده است.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #10
فقط ۵۰ سال نوری با ستارۀ ۵۱ پگاسی فاصله داریم. موقعیت این ستاره در این عکس فوری که در آگوست در یک شب مه‌آلود گرفته شده می‌بینیم. ستارگان درخشان‌تر در بالای گنبد “رصدخانه اوت- پرووانس” در فرانسه به چشم می‌خورند.
بیست و شش سال پیش، در اکتبر سال ۱۹۹۵، اخترشناسان “میشل مایور” و “دیدیه کوئلوز” از یک کشف ژرف و مهم در این رصدخانه خبر دادند که به این ستاره مربوط می‌شود. آنها با استفاده از یک طیف‌نگار دقیق، یک سیاره را کشف کردند که به دور ستارۀ ۵۱ پگاسی گردش می‌کرد؛ این اولین سیاره فراخورشیدیِ شناخته شده بود که به دور یک ستارۀ خورشید مانند می‌چرخید. مایور و کوئلوز از این طیف نگار برای اندازه‌گیری تغییرات در سرعت شعاعی این ستاره استفاده کردند (یک نوع تلوتلو خوردن معمولی که توسط کشش گرانشی سیاره در حال چرخش ایجاد می‌شود).
این سیاره که ۵۱ پگاسی بی، نامیده شد دارای جرمی حداقل نصف جرم مشتری است و دورۀ مداری آن ۴.۲ روز می‌باشد. این امر موجب می‌شود که این سیاره در مقایسه با فاصلۀ عطارد تا خورشید، بسیار نزدیکتر به ستارۀ مادری خود باشد. کشف آنها فوراً تأیید شد و این اخترشناسان در نهایت در سال ۲۰۱۹ جایزه نوبل فیزیک را دریافت کردند. اکنون ۵۱ پگاسی بی به عنوان نمونه اولیه ردۀ سیارات فراخورشیدی به نام “مشتری داغ” شناخته می‌شود و در سال ۲۰۱۵ به طور رسمی دیمیدیوم(Dimidium) نامگذاری شد که یک واژۀ لاتین به معنای «نصف» می‌باشد. تاکنون بیش از ۴۰۰۰ سیاره فراخورشیدی دیگر کشف شده است.
بیست و شش سال پیش، در اکتبر سال ۱۹۹۵، اخترشناسان “میشل مایور” و “دیدیه کوئلوز” از یک کشف ژرف و مهم در این رصدخانه خبر دادند که به این ستاره مربوط می‌شود. آنها با استفاده از یک طیف‌نگار دقیق، یک سیاره را کشف کردند که به دور ستارۀ ۵۱ پگاسی گردش می‌کرد؛ این اولین سیاره فراخورشیدیِ شناخته شده بود که به دور یک ستارۀ خورشید مانند می‌چرخید. مایور و کوئلوز از این طیف نگار برای اندازه‌گیری تغییرات در سرعت شعاعی این ستاره استفاده کردند (یک نوع تلوتلو خوردن معمولی که توسط کشش گرانشی سیاره در حال چرخش ایجاد می‌شود).
این سیاره که ۵۱ پگاسی بی، نامیده شد دارای جرمی حداقل نصف جرم مشتری است و دورۀ مداری آن ۴.۲ روز می‌باشد. این امر موجب می‌شود که این سیاره در مقایسه با فاصلۀ عطارد تا خورشید، بسیار نزدیکتر به ستارۀ مادری خود باشد. کشف آنها فوراً تأیید شد و این اخترشناسان در نهایت در سال ۲۰۱۹ جایزه نوبل فیزیک را دریافت کردند. اکنون ۵۱ پگاسی بی به عنوان نمونه اولیه ردۀ سیارات فراخورشیدی به نام “مشتری داغ” شناخته می‌شود و در سال ۲۰۱۵ به طور رسمی دیمیدیوم(Dimidium) نامگذاری شد که یک واژۀ لاتین به معنای «نصف» می‌باشد. تاکنون بیش از ۴۰۰۰ سیاره فراخورشیدی دیگر کشف شده است.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #11
تلسکوپ خود را به سمت شرق سحابی مرداب بچرخانید تا این میدان دید جذاب و پرستاره از صورت فلکی کمان در کهکشان راه شیری را تماشا کنید.
سحابی مرداب که M8 نیز نام دارد، هشتمین شی فهرست شده در کاتالوگ معروف “شارل مسیه” از خوشه‌های ستاره‌ای و سحابی‌های درخشان است. سحابی باشکوه مرداب مملو از گاز ِ داغ و منزلگاه ستارگان جوان است و به دلیل کم نوری ابتدا از فهرست مسیه جا افتاده بود.
این مجموعه شامل غبار تار و مبهم، سحابی‌های سرخ رنگ نشری و سحابی‌های بازتابی آبی از مناطق تشکیل ستاره NGC 6559 در سمت راست است. NGC 6559 همانند M8 حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. این قاب تلسکوپی به اندازۀ تقریبی ۳ ماه کامل را پوشش میدهد و حدود ۱۳۰ سال نوری گستردگی دارد.
سحابی مرداب که M8 نیز نام دارد، هشتمین شی فهرست شده در کاتالوگ معروف “شارل مسیه” از خوشه‌های ستاره‌ای و سحابی‌های درخشان است. سحابی باشکوه مرداب مملو از گاز ِ داغ و منزلگاه ستارگان جوان است و به دلیل کم نوری ابتدا از فهرست مسیه جا افتاده بود.
این مجموعه شامل غبار تار و مبهم، سحابی‌های سرخ رنگ نشری و سحابی‌های بازتابی آبی از مناطق تشکیل ستاره NGC 6559 در سمت راست است. NGC 6559 همانند M8 حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. این قاب تلسکوپی به اندازۀ تقریبی ۳ ماه کامل را پوشش میدهد و حدود ۱۳۰ سال نوری گستردگی دارد.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #12
این دو کهکشان بزرگ در نبردی سخت هستند. اسم این کهکشان‌ها موش است، زیرا دم‌های بلندی دارند و هر کهکشان مارپیچی بزرگ در واقع از دیگری عبور می‌کند.
دم‌های کشیدۀ آنها با اثرات کشش گرانشی قوی شکل گرفته‌اند. از آنجاییکه فواصل بسیار زیاد هستند، فعل و انفعال کیهانی با حرکت آهسته بیش از صدها میلیون سال طول می‌کشد. سیستم کهکشانی NGC 4676 حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی گیسو واقع شده است، این کهکشان‌ها عضو خوشه کهکشانی گیسو هستند.
این عکس برجسته توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. این موش‌های کهکشانی طی میلیاردها سال آینده، بارها و بارها با هم برخورد خواهند کرد تا زمانیکه با هم ادغام شده و یک کهکشان واحد را تشکیل دهند. دنباله‌های کشندی این کهکشان‌ها گستردگی به طول چند صد هزار سال نوری دارند.
دم‌های کشیدۀ آنها با اثرات کشش گرانشی قوی شکل گرفته‌اند. از آنجاییکه فواصل بسیار زیاد هستند، فعل و انفعال کیهانی با حرکت آهسته بیش از صدها میلیون سال طول می‌کشد. سیستم کهکشانی NGC 4676 حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی گیسو واقع شده است، این کهکشان‌ها عضو خوشه کهکشانی گیسو هستند.
این عکس برجسته توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. این موش‌های کهکشانی طی میلیاردها سال آینده، بارها و بارها با هم برخورد خواهند کرد تا زمانیکه با هم ادغام شده و یک کهکشان واحد را تشکیل دهند. دنباله‌های کشندی این کهکشان‌ها گستردگی به طول چند صد هزار سال نوری دارند.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #13
رگه‌های تیره و ابرهای رنگارنگ در این منظرۀ ستاره‌ای مشاهده می‌شوند. این نمای عمیق و گسترده در میدانهای ستاره‌ای مرکز کهکشان راه شیری بیش از ۳۰ ماه کامل را پوشش میدهد.
در اوایل قرن بیستم اخترشناس “ادوارد بارنارد” ابرهای غباری ستاره‌ای مبهم که در سمت راست مشاهده می‌شوند را فهرست‌بندی کرد. این ابرها عبارتند از: B59، B72، B77 و B78، بخشی از مجموعه ابر مولکولی مار افسای که تنها ۴۵۰ سال نوری با ما فاصله دارد. به چشم ما، شکل ترکیبی آنها نشان دهندۀ دسته و دهنۀ پیپ است، بنابراین نام معروف این سحابی تاریک، «سحابی پیپ» است. سه سحابی درخشان که در سمت چپ قرار دارند مهد کودک‌های ستاره‌ای هستند، آنها حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند و در صورت فلکی کمان واقع شده‌اند.
در قرن هجدهم، اخترشناس “شارل مسیه” دو مورد از آنها را در فهرست خوشه‌ها و سحابی‌های درخشان خود قرار داد. M8 که سحابی مرداب نیز نام دارد، بزرگترین عضو سه گانه است و M20 رنگارنگ درست در بالا دیده می‌شود. سومین منطقه شامل NGC 6559 در سمت چپ قرار دارد. گرد و غبار سحابی M20 نیز در سمت چپ تصویر دیده می‌شود که به عنوان سحابی “سکه تکه” شناخته می‌شود.
در اوایل قرن بیستم اخترشناس “ادوارد بارنارد” ابرهای غباری ستاره‌ای مبهم که در سمت راست مشاهده می‌شوند را فهرست‌بندی کرد. این ابرها عبارتند از: B59، B72، B77 و B78، بخشی از مجموعه ابر مولکولی مار افسای که تنها ۴۵۰ سال نوری با ما فاصله دارد. به چشم ما، شکل ترکیبی آنها نشان دهندۀ دسته و دهنۀ پیپ است، بنابراین نام معروف این سحابی تاریک، «سحابی پیپ» است. سه سحابی درخشان که در سمت چپ قرار دارند مهد کودک‌های ستاره‌ای هستند، آنها حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند و در صورت فلکی کمان واقع شده‌اند.
در قرن هجدهم، اخترشناس “شارل مسیه” دو مورد از آنها را در فهرست خوشه‌ها و سحابی‌های درخشان خود قرار داد. M8 که سحابی مرداب نیز نام دارد، بزرگترین عضو سه گانه است و M20 رنگارنگ درست در بالا دیده می‌شود. سومین منطقه شامل NGC 6559 در سمت چپ قرار دارد. گرد و غبار سحابی M20 نیز در سمت چپ تصویر دیده می‌شود که به عنوان سحابی “سکه تکه” شناخته می‌شود.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #14
در اینجا یکی از تصاویر ماه را مشاهده می‌کنید که به صورت دیجیتالی معکوس شده است. در سال ۱۹۶۹ آپولو ۱۱ بر روی ماه فرود آمد و پس از مدت ِ کوتاهی عکس‌های بسیار زیادی از جمله عکس بیادماندنی “باز آلدرین” توسط “نیل آرمسترانگ” گرفته شد.
تصویر اصلی نه تنها دورافتادگی باشکوه یک دنیای ناآشنا را نشان میدهد، بلکه عکس آرمسترانگ در کلاه فضانوردی منحنی شکل آلدرین منعکس شده است. در تصویر نمایش داده شده اعوجاج کروی کلاه آلدرین معکوس شده است. در واقع نتیجه همان عکس معروف است.
عکس اصلی که عکس بالا از روی آن برداشت شده است
و اکنون آرمسترانگ را از دید آلدرین می‌بینیم. با این وجود از زمانی که آرمسترانگ عکس را گرفته این عکس عملا یک سلفی پنجاه ساله بر روی ماه است. بازتاب اصلی از کلاه در سمت چپ نشان داده شده، در حالی که زمین در آسمان ماه، در بالا سمت راست نمایان است. یک پایه در فویل پیچیده شده از سطح‌نشین عقاب به شکل برجسته‌ای قابل مشاهده است. آماده‌سازی برای بازگشت انسان به ماه طی برنامۀ آرتمیس به رهبری ناسا و همکاران بین‌المللی‌اش در چند سال آینده به انجام خواهد رسید.
تصویر اصلی نه تنها دورافتادگی باشکوه یک دنیای ناآشنا را نشان میدهد، بلکه عکس آرمسترانگ در کلاه فضانوردی منحنی شکل آلدرین منعکس شده است. در تصویر نمایش داده شده اعوجاج کروی کلاه آلدرین معکوس شده است. در واقع نتیجه همان عکس معروف است.
عکس اصلی که عکس بالا از روی آن برداشت شده است
و اکنون آرمسترانگ را از دید آلدرین می‌بینیم. با این وجود از زمانی که آرمسترانگ عکس را گرفته این عکس عملا یک سلفی پنجاه ساله بر روی ماه است. بازتاب اصلی از کلاه در سمت چپ نشان داده شده، در حالی که زمین در آسمان ماه، در بالا سمت راست نمایان است. یک پایه در فویل پیچیده شده از سطح‌نشین عقاب به شکل برجسته‌ای قابل مشاهده است. آماده‌سازی برای بازگشت انسان به ماه طی برنامۀ آرتمیس به رهبری ناسا و همکاران بین‌المللی‌اش در چند سال آینده به انجام خواهد رسید.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #15
از دیدگاه ما این ترکیب کیهانی تعادل زیبایی را بین سحابی حباب در سمت راست و خوشه ستاره‌ای باز M52 ایجاد کرده است. البته این جفت کیهانی در مقیاس‌های دیگر چنین تعادلی ندارند و بی‌قرینه هستند.
سحابی حباب که در درون گاز و غبار میان ستاره‌ای نهفته شده و بادهای یک ستارۀ پرجرم از نوع O به آن دمیده‌اند. این سحابی که NGC 7635 نام دارد، وسعتی به اندازۀ ۱۰ سال نوری دارد. از طرف دیگر، M52 یک خوشۀ ستاره‌ای باز با حدود هزار ستاره است. این خوشه که حدود ۲۵ سال نوری گستردگی دارد، در مرز شمالی صورت فلکی ذات الکرسی جای دارد.
سحابی حباب و ترکیب ابری آن حدود ۱۱ هزار سال نوری از زمین فاصله دارند، در حالی که خوشه ستاره‌ای M52 در فاصلۀ تقریبی ۵۰۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است. میدان دید تلسکوپی گسترده حدود ۱.۵ درجه در آسمان وسعت دارد که سه برابر اندازۀ ماه کامل است.
سحابی حباب که در درون گاز و غبار میان ستاره‌ای نهفته شده و بادهای یک ستارۀ پرجرم از نوع O به آن دمیده‌اند. این سحابی که NGC 7635 نام دارد، وسعتی به اندازۀ ۱۰ سال نوری دارد. از طرف دیگر، M52 یک خوشۀ ستاره‌ای باز با حدود هزار ستاره است. این خوشه که حدود ۲۵ سال نوری گستردگی دارد، در مرز شمالی صورت فلکی ذات الکرسی جای دارد.
سحابی حباب و ترکیب ابری آن حدود ۱۱ هزار سال نوری از زمین فاصله دارند، در حالی که خوشه ستاره‌ای M52 در فاصلۀ تقریبی ۵۰۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است. میدان دید تلسکوپی گسترده حدود ۱.۵ درجه در آسمان وسعت دارد که سه برابر اندازۀ ماه کامل است.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #16
بر روی زحل، با تغییر شکل حلقه‌ها می‌توان متوجه تغییر فصل شد. اما بر روی زمین، زمانی تغییر فضل رخ میدهد که خط استوای زمین به سمت خورشید شیب پیدا کند.
در واقع هر سیاره‌ای که نسبت به صفحه منظومه شمسی انحراف محوری داشته باشد، می‌تواند فصل نیز داشته باشد. از آنجایی که مدار استوایی زحل تقریباً همانند زمین در ۲۷ درجه است، تغییرات زاویهٔ سیاره نسبت به خورشید شبیه به زمین است و در این سیاره نیز همان چهار فصل مشاهده می‌شود. به گفته محققان طول هر یک از فصول زحل بیش از هفت سال زمینی طول می‌کشد!
از آنجایی که حلقۀ بزرگ زحل در امتداد خط استوای زمین می‌چرخد، این حلقه‌ها زمانی برجسته‌تر ظاهر می‌شوند که محور چرخش زحل به سمت خورشید اشاره دارد. در مقابل، وقتی محور چرخش زحل به پهلو اشاره می‌کند، “نقطه اعتدالین” رخ میدهد و لبه حلقه‌ها نه تنها از روی خورشید، بلکه از روی زمین نیز به راحتی دیده نمی‌شوند.
در این عکس‌ها، سیارۀ زحل در بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۵ با هم مطابقت داده شده‌اند تا گذار سیارۀ غول‌پیکر از تابستان جنوبی به تابستان شمالی نمایش داده شود. زحل در ماه گذشته در کمترین فاصله تا سیارۀ زمین قرار داشت و اکنون این غول حلقه‌دار هنوز در سراسر شب درخشان و قابل رویت است.
در واقع هر سیاره‌ای که نسبت به صفحه منظومه شمسی انحراف محوری داشته باشد، می‌تواند فصل نیز داشته باشد. از آنجایی که مدار استوایی زحل تقریباً همانند زمین در ۲۷ درجه است، تغییرات زاویهٔ سیاره نسبت به خورشید شبیه به زمین است و در این سیاره نیز همان چهار فصل مشاهده می‌شود. به گفته محققان طول هر یک از فصول زحل بیش از هفت سال زمینی طول می‌کشد!
از آنجایی که حلقۀ بزرگ زحل در امتداد خط استوای زمین می‌چرخد، این حلقه‌ها زمانی برجسته‌تر ظاهر می‌شوند که محور چرخش زحل به سمت خورشید اشاره دارد. در مقابل، وقتی محور چرخش زحل به پهلو اشاره می‌کند، “نقطه اعتدالین” رخ میدهد و لبه حلقه‌ها نه تنها از روی خورشید، بلکه از روی زمین نیز به راحتی دیده نمی‌شوند.
در این عکس‌ها، سیارۀ زحل در بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۵ با هم مطابقت داده شده‌اند تا گذار سیارۀ غول‌پیکر از تابستان جنوبی به تابستان شمالی نمایش داده شود. زحل در ماه گذشته در کمترین فاصله تا سیارۀ زمین قرار داشت و اکنون این غول حلقه‌دار هنوز در سراسر شب درخشان و قابل رویت است.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #17
تندبادها در کره زمین به کجا می‌روند؟ «تندبادها» در اقیانوس اطلس گردباد و در اقیانوس آرام طوفان نامیده می‌شوند. این نقشه برجسته مسیر تمام تندبادهای اصلی را از سال ۱۹۸۵ تا ۲۰۰۵ نشان میدهد.
این نقشه به طور جغرافیایی نشان میدهد که تندبادها معمولا بر روی آب رخ می‌دهند که منطقی است، زیرا گرمای آبِ در حال تبخیر، باعث بیشتر شدن انرژی آنها می‌شود. همچنین این نقشه نشان میدهد که تندبادها هرگز از خط استوای زمین عبور نمی‌کنند و به ندرت به آن نزدیک می‌شوند، زیرا اثر کوریولیس در آنجا به صفر می‌رسد و تندبادها برای چرخش به اثر کوریولیس نیاز دارند.
اثر کوریولیس باعث می‌شود مسیرهای تندباد از خط استوا منحرف شود. اگرچه روندهای طولانی مدت همچنان موضوع تحقیق هستند، اما شواهد حاکی از آن است که به طور میانگین، طوفان‌ها طی ۳۰ سال گذشته در آتلانتیک شمالی قوی‌تر شده‌اند و قدرت آنها همچنان در حال افزایش است.
اثر کوریولیس یک شبه نیرو است که باعث انحراف اجسام در حال حرکت به بیرون از راستای خط راست، از دید یک ناظر درون یک دستگاه مرجع چرخان است. تأثیرات این نیرو را می‌توان به وضوح در تعیین جهت جریانات جبهه‌های آب و هوایی سیارات دید. این اثر توسط “گاسپار گوستاو کوریولیس” مهندس و ریاضیدان فرانسوی در قرن ۱۹ میلادی کشف شد.
این نقشه به طور جغرافیایی نشان میدهد که تندبادها معمولا بر روی آب رخ می‌دهند که منطقی است، زیرا گرمای آبِ در حال تبخیر، باعث بیشتر شدن انرژی آنها می‌شود. همچنین این نقشه نشان میدهد که تندبادها هرگز از خط استوای زمین عبور نمی‌کنند و به ندرت به آن نزدیک می‌شوند، زیرا اثر کوریولیس در آنجا به صفر می‌رسد و تندبادها برای چرخش به اثر کوریولیس نیاز دارند.
اثر کوریولیس باعث می‌شود مسیرهای تندباد از خط استوا منحرف شود. اگرچه روندهای طولانی مدت همچنان موضوع تحقیق هستند، اما شواهد حاکی از آن است که به طور میانگین، طوفان‌ها طی ۳۰ سال گذشته در آتلانتیک شمالی قوی‌تر شده‌اند و قدرت آنها همچنان در حال افزایش است.
اثر کوریولیس یک شبه نیرو است که باعث انحراف اجسام در حال حرکت به بیرون از راستای خط راست، از دید یک ناظر درون یک دستگاه مرجع چرخان است. تأثیرات این نیرو را می‌توان به وضوح در تعیین جهت جریانات جبهه‌های آب و هوایی سیارات دید. این اثر توسط “گاسپار گوستاو کوریولیس” مهندس و ریاضیدان فرانسوی در قرن ۱۹ میلادی کشف شد.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #18
چه اتفاقی برای آسمان افتاده است؟ شفق قطبی! این عکس از شفق قطبی که در سال ۲۰۱۵ گرفته شده، بخاطر درخشندگی و شکل‌گیری سریعش در بین ایسلندی‌ها معروف شده است.
این شفق قطبی ناشی از طوفان‌های خورشیدی با ذرات پرانرژی است که از خورشید به سمت زمین آمده و از طریق یک شکاف در لایه محافظتی مگنتوسفر زمین منفجر به چنین غوغایی شده است. اگرچه یک الگوی مارپیچی مشخص است، اما انسان‌های خلاق ممکن است این درخشش پیچیده را شبیه هر الگوی ذهنی تصور کنند. شما چه چیزی می‌بینید؟
در پیش زمینۀ این عکس، رودخانه Olfusa قرار دارد در حالی که نورها مربوط به شهر سلفوس است. درست در زیر ابرهای کم ارتفاع، ماه کامل دیده می‌شود. در دورۀ ۱۱ ساله پرفعال خورشید که به آرامی واردش شده‌ایم، شاهد شفق‌های قطبی بیشتری خواهیم بود.
این شفق قطبی ناشی از طوفان‌های خورشیدی با ذرات پرانرژی است که از خورشید به سمت زمین آمده و از طریق یک شکاف در لایه محافظتی مگنتوسفر زمین منفجر به چنین غوغایی شده است. اگرچه یک الگوی مارپیچی مشخص است، اما انسان‌های خلاق ممکن است این درخشش پیچیده را شبیه هر الگوی ذهنی تصور کنند. شما چه چیزی می‌بینید؟
در پیش زمینۀ این عکس، رودخانه Olfusa قرار دارد در حالی که نورها مربوط به شهر سلفوس است. درست در زیر ابرهای کم ارتفاع، ماه کامل دیده می‌شود. در دورۀ ۱۱ ساله پرفعال خورشید که به آرامی واردش شده‌ایم، شاهد شفق‌های قطبی بیشتری خواهیم بود.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #19
آیا این یک کهکشان است یا دو کهکشان؟ NGC 520 مخلوطی از ستاره‌ها، گاز و غبار است که در حال حاضر به نظر می‌رسد بقایای دو کهکشان دیسکی جداگانه را تشکیل میدهد.
همانطور که تلسکوپ فضایی هابل جزئیات بالای این کهکشان‌ها را نشان میدهد، ویژگی برجستۀ NGC 520 نوار غبار در هم تنیدۀ آنهاست که به طور عمودی در ستون اصلی کهکشان‌های در حال برخورد، دیده می‌شود. یک برخورد کهکشانی مشابه طی چند میلیارد سال آینده پیش‌بینی می‌شود، زمانی که کهکشان راه شیری ما با کهکشان آندرومدا برخورد نماید. برخوردی که باعث تشکیل NGC 520 شده حدود ۳۰۰ میلیون سال پیش آغاز شد. این جفت کهکشان که حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند، حدود ۱۰۰ هزار سال نوری وسعت دارند و با یک تلسکوپ کوچک به سمت صورت فلکی ماهی قابل رصد هستند. اگرچه سرعت ستاره‌ها در NGC 520 بالاست، اما فاصلۀ بین آنها به حدی زیاد است که این جفت کهکشانِ درگیر قطعا در طول حیات ما تغییر شکل چشمگیری نخواهند داشت.
همانطور که تلسکوپ فضایی هابل جزئیات بالای این کهکشان‌ها را نشان میدهد، ویژگی برجستۀ NGC 520 نوار غبار در هم تنیدۀ آنهاست که به طور عمودی در ستون اصلی کهکشان‌های در حال برخورد، دیده می‌شود. یک برخورد کهکشانی مشابه طی چند میلیارد سال آینده پیش‌بینی می‌شود، زمانی که کهکشان راه شیری ما با کهکشان آندرومدا برخورد نماید. برخوردی که باعث تشکیل NGC 520 شده حدود ۳۰۰ میلیون سال پیش آغاز شد. این جفت کهکشان که حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند، حدود ۱۰۰ هزار سال نوری وسعت دارند و با یک تلسکوپ کوچک به سمت صورت فلکی ماهی قابل رصد هستند. اگرچه سرعت ستاره‌ها در NGC 520 بالاست، اما فاصلۀ بین آنها به حدی زیاد است که این جفت کهکشانِ درگیر قطعا در طول حیات ما تغییر شکل چشمگیری نخواهند داشت.
- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشتهها
- 1,357
- موضوع نویسنده
- #20
“سحابی زنبق” معروف است، تنها سحابی به شکل گل نیست. این ابرهای کیهانی حدود ۱۳۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارند و در صورت فلکی قیفاووس قرار دارند.
این تصویر تلسکوپی عمیق دامنه‌های رنگ و متقارن سحابی زنبق را نشان میدهد که با غبار میان ستاره‌ای پیچیده شده است. درون سحابی زنبق، گاز و غبار سحابی، یک ستارۀ جوان و داغ را احاطه کرده است. رنگ غالب این سحابی آبی روشن است و نشان دهندۀ ذرات غباری است که نور ستاره را منعکس می‌کند.
رشته‌های مرکزی سحابی انعکاسی با نورتابناک قرمز کم رنگ می‌درخشد، زیرا برخی از ذرات غبار، نور فرابنفش نامرئی ستاره را به نور قرمز مرئی تبدیل می‌کنند. مشاهدات فروسرخ حاکی از آن است که این سحابی حاوی مولکول‌های کربن پیچیده به نام PAHs است. گلبرگ‌های آبی رنگ سحابی زنبق حدود شش سال نوری گستردگی دارد.