شعر شعر مرا فریاد کن | زری کاربر ناولز

[SONA]

عنوان شعر: مرا فریاد کن
شاعر: زری
ژانر: تراژدی
قالب: نو
مقدمه: آن‌گاه که چاقو را
به‌جای گلوبند به گلویت آویز می‌کنی
مرا فریاد کن
آن‌گاه که بغض گلویت را
و درد، قلب را سخت می‌فشارد
و کورسوی امیدی باقی نمانده است
مرا فریاد کن
همانند کلاغ سیاهی که آواز آزادی می‌خواند
تو مرا فریاد کن

 

[SONA]

نویسنده‌ی عزیز؛ ضمن خوش‌آمد گویی،
سپاس از انتخاب این انجمن برای
منتشر کردن اشعار خود

• بعد از به پایان رسیدن شعر ، لطفا در تاپیک زیر اعلام پایان کنید.
تاپیک اعلام پایان دلنوشته و اشعار | انجمن نویسندگی ناولز

• پس از اتمام ۱۰ پارت می توانید برای نقد شعر خود در خواست بدهید؛ توجه داشته باشید برای در خواست تگ هم ابتدا نیاز به در خواست نقد دارید.
تاپیک جامع در خواست نقد آثار تالار ادبیات


• برای دریافت تگ به تاپیک مراجعه کنید.
تاپیک جامع درخواست تگ تالار ادبیات | انجمن نویسندگی ناولز

• چنانچه از تایپ ادامه شعر خود منصرف شدید
می‌توانید از طریق لینک زیر درخواست انتقال
به متروکه داشته باشید.
درخواست انتقال و بازگردانی آثار از متروکه تالار ادبیات

• لطفا از نوشتن مسائل باز و خلاف عرف و قوانین
انجمن جداً خودداری کنید.

• ضمناً از کشیدن حروف و تکرار آن‌ها نیز بپرهیزید.


باتشکر | مدیریت تالار ادبیات

 

[SONA]

هوا گرگ و میش می‌شود
هنگامی که درد، قلبم را می‌فشارد،
تو مرا فریاد کن
چشمان خیس باران، نوای عاشقان
عابران خیابان
هنگام خستگی‌هایت، تو مرا فریاد کن

 

[SONA]

گفت شعری برایم بنویس
من خواندم با بغض
تو مرا فریاد کن
دیدم پرواز یک پرنده
که بال‌های او را شکستند
در بلندیِ بیکران آسمانِ آبی
تو مرا فریاد کن
سال‌هاست این پرنده
در قفسِ غم، اسیر است
لبه‌ی تیز تهاجم، قلبم را می‌درد
تو مرا فریاد کن

 

[SONA]

من امیدم را در تو دیدم
مهتابم را در تاریکی شب
عشق را با تو تجربه کردم
و هنگامی که ز عشق تو، گر می‌گرفتم
با رفتنت، تبدیل به یک خاکستر شدم

 

[SONA]

تو را فریاد زدم
در تاریکی شب صدایت زدم
و تو با طنین دل‌نوازی به سویم آمدی
اینک دیر نشده است
مرا فریاد کن

 

[SONA]

زمانی که از پوچی روزگار لبریز شدی
از او بگریز و همه‌ی جسم بی‌جانت را
در شعری، همچو آسمان صاف توصیف خواهم کرد
تمام گیاهان ز نغمه‌ی هزاران جوانه و غنچه
آوازی دل‌نشین می‌سرایند.
نسیمی‌ که در باغ نگاهم می‌وزد
به تو درود می‌فرستد!
من تو را در خیالاتم جستجو کردم؛
اما در خواب‌هایم دستان تو را یافتم
من در مُشت و لگد دنیا سخت کاویدم
من عشق را از تو آموختم
پر شدم از ترانه‌های سیاه
پر شدم از شعرهای سپید
من میان هزاران جرقه‌های امید
ناامیدترین زن جهانم!
همچو آبی زلال و روان
از ساحل چشمانت گذر می‌کنم.

 

[SONA]

رشته‌های موی مشکی رنگت را
در شعرهایم گره بزن
شاید پرندگان بال شکسته
در پاییز و بهار
بر روی بام خانه‌ات بنشینند
برایت از شعرها و نغمه‌هایم بخوانند.

 

[SONA]

در من سکوتی از جنس فریاد است
و من فقط به فریاد تو می‌رسم
نه سکوت حزن‌آلود نگاهت

 

[SONA]

فریاد من
به‌خاطر احساساتم که خدشه‌دار شد
به سکوتی، درون من خلاصه شد؛
اما رفته‌رفته، همانند غم چروک روی صورتم شد

 

[SONA]

تن به ذلت نداد دلم، زیرا کسی غم‌خوارم نشد.
هر چه فریاد زدم، کسی مرهم زخم‌هایم نشد.

 

[SONA]

من
آن کلمه‌ی نانوشته‌ای‌ام ز دست تو؛
اما من خواندن را از تو آموختم
عشق را ز نگاه تو
من قطره‌های بارانم
گریه را از تو آموختم
در این برهوت بی‌خوابی
جان می‌دهم در دستان تو
دنیا چه کرده با من،
که غم‌ترین شاعر از من ساخته است؟

 

[SONA]

من آن خُنیاگر غمگینی‌ام
که شوقش را از دست داده است
ای کاش غم، زبان دل بود
من دل اندوهگین شبم
که مدتی‌ست، مهتاب را می‌جوید

 

[SONA]

با تو حس شاعرانه‌ام، پیش فعال شد‌
یاسم و گل بنفشه که همانند عطر معطرم
در لباس سیاه‌ و براقت دل می‌بری
آسمان درخشش می‌گیرد و من کبوتر می‌شوم
آن‌قدرها دیوانه‌ات هستم که پای تو مانده‌ام
می‌توانم در شب پر از غمت، دل‌گرمی‌ات شوم
سخن دل، عشق شوریده‌ی شیداست
من همچو گل، در هجوم باد، پرپر شدم

 

[SONA]

با غم نبود تو، آن‌سو پر از خطر است
در انتهای این راه، موعظه‌ی دیگر نیست
من چو لیلی توهم، مجنون تو می‌شوم
یک معجزه، عشق را به غم تبدیل می‌کند

 

[SONA]

همه‌ی رویاهایم نقشه بر آب شد.
همه‌ی غم‌هایم در بغض و اشک خلاصه شد.
همه‌ی خاطره‌های من و تو فراموش شد.
از کتاب غم، تمام معانی عشق را دانستم.
زندگی نام مرا و تو را خط زد.
سرنوشت ما با مرگ روبه‌رو شد.

 

[SONA]

آرزو بر دل من مرد
لبخند بر روی لبانم خشکید
نقطه‌ای سیاه بر روی دلم ماند
گفته بودم مرا فریاد کن
مرا که فریاد نکردی
بعد از تو همه رو بردم از یاد

 

[SONA]

او هیچ‌گاه حرف‌هایم را از نگاهم نخواند
واژگان و حرف‌هایم تبدیل به چند بیت شعر شد
به مهتاب و خورشید گفتم سلام مرا به او برسانند
مهتاب به بسترش رفت و ابر سیاهی او را پنهان کرد
به باد سپردم که نامه‌ام را به دستش برساند‌
از لمبرهای کوچک دانه‌های مرواریدی فرو ریخت
من حرف‌هایم را با خود به گور خواهم برد
گویا حقیقت این است که حرف‌هایم سهم موریانست