- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشته‌ها
- 1,566
- موضوع نویسنده
- #1
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که انسان‌تباران حدود ۲۰۰ هزار سال زودتر از آنچه که پیش‌تر تصور می‌شد، به اوراسیا مهاجرت کرده‌اند.
محققان انسان‌شناس همچنان در حال بحث دربارۀ زمان دقیق مهاجرت انسان‌تباران – اجداد نزدیک انسان‌های امروزی – از آفریقا و گسترش تدریجی آن‌ها در سراسر جهان هستند. دیدگاه رایج این بوده که انسان‌تباران حداقل ۱.۸ میلیون سال پیش به اوراسیا رسیدند، اما شواهد پراکنده‌ای نشان می‌دهد که ممکن است این حضور بسیار زودتر بوده باشد. اکنون، یافته‌های جدید از یک تیم بین‌المللی محققان این تاریخ را به حدود ۲ میلیون سال پیش عقب می‌برد.
این نتیجه‌گیری بر اساس کشف چندین استخوان فسیلی با علائم بریدگی در سایت گرانچائو در رومانی است. این محل که در دره رودخانه اولتِت واقع شده، یکی از چندین محل غنی از فسیل است که در دهه ۱۹۶۰ حفاری شده است. چون هیچ بقایای انسان‌تبری در این محل پیدا نشده، محققان برای تایید حضور آن‌ها به شواهد غیرمستقیم از جمله ابزارهای سنگی و نشانه‌های استفاده از ابزار بر روی استخوان‌های حیوانات استناد کرده‌اند.
بیش از ۵۰۰۰ استخوان از گرانچائو و محل‌های اطراف آن به دقت بررسی شدند تا نشانه‌هایی از بریدگی‌های ناشی از ابزارهای سنگی برای جدا کردن گوشت از حیوانات شناسایی شود. از این تعداد، تیم تحقیقاتی حداقل ۲۰ استخوان را شناسایی کرد که به‌طور قاطع نشان‌دهندۀ علائم بریدگی هستند. برای تعیین سن استخوان‌ها، داده‌های بیواستراتاگرافی و تکنیک‌های پیشرفته تاریخ‌گذاری اورانیوم-سرب به کار گرفته شدند که سن حداقل ۱.۹۵ میلیون سال را برای آن‌ها تعیین کردند.
این تیم بین‌المللی، متشکل از بیش از دوازده محقق، به سرپرستی “سابریا کُرَن” استاد انسان‌شناسی در دانشگاه ایالتی اوهایو، “کلر ترهون” استاد انسان‌شناسی در دانشگاه آرکانزاس، و “آلکساندرو پِتکولسکو” از موسسه «امیِل راکوییتزا» در بخارست، این تحقیق را انجام دادند. ترهون توضیح داد که تیم با چالش‌هایی همچون نبود استخوان‌های انسان‌تباران و ابزارهای سنگی در محل مواجه بوده است. همچنین، به‌دلیل این‌که استخوان‌ها بیش از ۵۰ سال پیش حفاری شده‌اند، تعیین ارتباط آن‌ها و دلایل دقیق برای دفن‌شان دشوار بود.
در حال حاضر، این فسیل‌ها در موسسه «امیِل راکوییتزا» و موزۀ اولتنیا نگهداری می‌شوند. اگرچه محققان از زمان کشف استخوان‌ها به‌طور پراکنده با آن‌ها کار کرده بودند، اما فقط در دهه گذشته بود که تصمیم به بازبینی دقیق آن‌ها گرفته و سطح هر استخوان را با دقت بیشتری بررسی کردند.
بازنگری در قدیمی‌ترین حضور انسان‌تباران
“کُرَن” گفت: «ما در ابتدا انتظار زیادی نداشتیم، اما هنگام بررسی روتین مجموعه‌ها، چندین استخوان با علامت بریدگی پیدا کردیم. این امر باعث شد که تحقیقات بیشتری انجام دهیم و با همکاری دکتر “بریانا پوبینر” از موسسه اسمیتسونیان و دکتر “مایکل پانت” از دانشگاه ایالتی کلرادو، نشانه‌های دیگری از بریدگی‌ها در استخوان‌های مختلف شناسایی کردیم که نشان‌دهنده فعالیت‌های کشتار عمدی بودند.»
پیش از این کشف، محل دمانیسی در کشور گرجستان به‌عنوان قدیمی‌ترین شواهد فعالیت انسان‌تباران خارج از آفریقا شناخته می‌شد که حدود ۱.۸ میلیون سال پیش به‌دست آمده بود. تایید سن علائم بریدگی، نه‌تنها حضور انسان‌تباران در اوراسیا را ۲۰۰ هزار سال زودتر از آنچه که قبلاً تصور می‌شد اثبات می‌کند، بلکه نشان‌دهندۀ استفاده از ابزارهای سنگی توسط آن‌ها است که یکی از نخستین شواهد فعالیت انسان‌تباران در این منطقه محسوب می‌شود.
بازسازی محیط زیست انسان‌تباران
تیم این تحقیق همچنین با تجزیه و تحلیل ایزوتوپی به سرپرستی “ویرجیل دراگوشین” از موسسه «امیِل راکوییتزا»، محیط زیست این انسان‌تباران را بازسازی کرد. این تحقیقات نشان می‌دهند که منطقه‌ای که آن‌ها در آن زندگی می‌کردند، نوسانات دمایی فصلی مشابه امروزی داشت، اما بارش بیشتری را تجربه می‌کرد که احتمالا با محیط‌های آفریقایی که انسان‌تباران در آن‌ها سازگار شده بودند، متفاوت بود. تجزیه و تحلیل فسیل‌های حیوانات از محل همچنین نشان می‌دهد که انسان‌تباران با مجموعه‌ای از جانوران جدید روبه‌رو می‌شدند، از جمله کرگدن‌های پشمالو، گربه‌های دندان‌تیز، پانگولین‌ها و ماموت‌ها.
“ترهون” افزود: «حوزۀ انسان‌شناسی دیرینه می‌تواند موضوعی جنجالی باشد. مردم واقعاً دربارۀ اجداد انسان‌ها هیجان‌زده می‌شوند و یکی از مباحث داغ، نخستین شواهد استفاده از ابزار است. به همین دلیل، ما بسیار دقیق در مستندسازی این بریدگی‌ها بوده‌ایم زیرا می‌دانستیم اگر این استخوان‌ها را به دیرینه‌شناس دیگری می‌دادیم، ممکن بود بگوید ‘آره، این‌ها بریدگی‌ها هستند.’ اما اگر به آن‌ها می‌گفتیم که این‌ها از رومانی دو میلیون سال پیش است، ممکن بود بگویند ‘نه، این نمی‌تواند درست باشد.»
اما تیم تحقیقاتی از صحت اطلاعات خود مطمئن است و این کشف را گامی مهم به جلو می‌داند. کُرَن اضافه کرد: «محل گرانچائو نقطه‌عطفی در درک ما از پیش‌تاریخ انسان‌ها است. این کشف نشان می‌دهد که انسان‌های اولیه شروع به اکتشاف و سکونت در محیط‌های مختلف اوراسیا کرده بودند و این سازگاری، نقشی اساسی در بقا و گسترش آن‌ها ایفا کرده است. تاریخ تکامل انسان بسیار پیچیده‌تر و دقیق‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کردیم و ما هنوز در حال کشف فصول جدیدی از این داستان هستیم.» جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature Communications منتشر شده است.
محققان انسان‌شناس همچنان در حال بحث دربارۀ زمان دقیق مهاجرت انسان‌تباران – اجداد نزدیک انسان‌های امروزی – از آفریقا و گسترش تدریجی آن‌ها در سراسر جهان هستند. دیدگاه رایج این بوده که انسان‌تباران حداقل ۱.۸ میلیون سال پیش به اوراسیا رسیدند، اما شواهد پراکنده‌ای نشان می‌دهد که ممکن است این حضور بسیار زودتر بوده باشد. اکنون، یافته‌های جدید از یک تیم بین‌المللی محققان این تاریخ را به حدود ۲ میلیون سال پیش عقب می‌برد.
این نتیجه‌گیری بر اساس کشف چندین استخوان فسیلی با علائم بریدگی در سایت گرانچائو در رومانی است. این محل که در دره رودخانه اولتِت واقع شده، یکی از چندین محل غنی از فسیل است که در دهه ۱۹۶۰ حفاری شده است. چون هیچ بقایای انسان‌تبری در این محل پیدا نشده، محققان برای تایید حضور آن‌ها به شواهد غیرمستقیم از جمله ابزارهای سنگی و نشانه‌های استفاده از ابزار بر روی استخوان‌های حیوانات استناد کرده‌اند.
بیش از ۵۰۰۰ استخوان از گرانچائو و محل‌های اطراف آن به دقت بررسی شدند تا نشانه‌هایی از بریدگی‌های ناشی از ابزارهای سنگی برای جدا کردن گوشت از حیوانات شناسایی شود. از این تعداد، تیم تحقیقاتی حداقل ۲۰ استخوان را شناسایی کرد که به‌طور قاطع نشان‌دهندۀ علائم بریدگی هستند. برای تعیین سن استخوان‌ها، داده‌های بیواستراتاگرافی و تکنیک‌های پیشرفته تاریخ‌گذاری اورانیوم-سرب به کار گرفته شدند که سن حداقل ۱.۹۵ میلیون سال را برای آن‌ها تعیین کردند.
این تیم بین‌المللی، متشکل از بیش از دوازده محقق، به سرپرستی “سابریا کُرَن” استاد انسان‌شناسی در دانشگاه ایالتی اوهایو، “کلر ترهون” استاد انسان‌شناسی در دانشگاه آرکانزاس، و “آلکساندرو پِتکولسکو” از موسسه «امیِل راکوییتزا» در بخارست، این تحقیق را انجام دادند. ترهون توضیح داد که تیم با چالش‌هایی همچون نبود استخوان‌های انسان‌تباران و ابزارهای سنگی در محل مواجه بوده است. همچنین، به‌دلیل این‌که استخوان‌ها بیش از ۵۰ سال پیش حفاری شده‌اند، تعیین ارتباط آن‌ها و دلایل دقیق برای دفن‌شان دشوار بود.
در حال حاضر، این فسیل‌ها در موسسه «امیِل راکوییتزا» و موزۀ اولتنیا نگهداری می‌شوند. اگرچه محققان از زمان کشف استخوان‌ها به‌طور پراکنده با آن‌ها کار کرده بودند، اما فقط در دهه گذشته بود که تصمیم به بازبینی دقیق آن‌ها گرفته و سطح هر استخوان را با دقت بیشتری بررسی کردند.
بازنگری در قدیمی‌ترین حضور انسان‌تباران
“کُرَن” گفت: «ما در ابتدا انتظار زیادی نداشتیم، اما هنگام بررسی روتین مجموعه‌ها، چندین استخوان با علامت بریدگی پیدا کردیم. این امر باعث شد که تحقیقات بیشتری انجام دهیم و با همکاری دکتر “بریانا پوبینر” از موسسه اسمیتسونیان و دکتر “مایکل پانت” از دانشگاه ایالتی کلرادو، نشانه‌های دیگری از بریدگی‌ها در استخوان‌های مختلف شناسایی کردیم که نشان‌دهنده فعالیت‌های کشتار عمدی بودند.»
پیش از این کشف، محل دمانیسی در کشور گرجستان به‌عنوان قدیمی‌ترین شواهد فعالیت انسان‌تباران خارج از آفریقا شناخته می‌شد که حدود ۱.۸ میلیون سال پیش به‌دست آمده بود. تایید سن علائم بریدگی، نه‌تنها حضور انسان‌تباران در اوراسیا را ۲۰۰ هزار سال زودتر از آنچه که قبلاً تصور می‌شد اثبات می‌کند، بلکه نشان‌دهندۀ استفاده از ابزارهای سنگی توسط آن‌ها است که یکی از نخستین شواهد فعالیت انسان‌تباران در این منطقه محسوب می‌شود.
بازسازی محیط زیست انسان‌تباران
تیم این تحقیق همچنین با تجزیه و تحلیل ایزوتوپی به سرپرستی “ویرجیل دراگوشین” از موسسه «امیِل راکوییتزا»، محیط زیست این انسان‌تباران را بازسازی کرد. این تحقیقات نشان می‌دهند که منطقه‌ای که آن‌ها در آن زندگی می‌کردند، نوسانات دمایی فصلی مشابه امروزی داشت، اما بارش بیشتری را تجربه می‌کرد که احتمالا با محیط‌های آفریقایی که انسان‌تباران در آن‌ها سازگار شده بودند، متفاوت بود. تجزیه و تحلیل فسیل‌های حیوانات از محل همچنین نشان می‌دهد که انسان‌تباران با مجموعه‌ای از جانوران جدید روبه‌رو می‌شدند، از جمله کرگدن‌های پشمالو، گربه‌های دندان‌تیز، پانگولین‌ها و ماموت‌ها.
“ترهون” افزود: «حوزۀ انسان‌شناسی دیرینه می‌تواند موضوعی جنجالی باشد. مردم واقعاً دربارۀ اجداد انسان‌ها هیجان‌زده می‌شوند و یکی از مباحث داغ، نخستین شواهد استفاده از ابزار است. به همین دلیل، ما بسیار دقیق در مستندسازی این بریدگی‌ها بوده‌ایم زیرا می‌دانستیم اگر این استخوان‌ها را به دیرینه‌شناس دیگری می‌دادیم، ممکن بود بگوید ‘آره، این‌ها بریدگی‌ها هستند.’ اما اگر به آن‌ها می‌گفتیم که این‌ها از رومانی دو میلیون سال پیش است، ممکن بود بگویند ‘نه، این نمی‌تواند درست باشد.»
اما تیم تحقیقاتی از صحت اطلاعات خود مطمئن است و این کشف را گامی مهم به جلو می‌داند. کُرَن اضافه کرد: «محل گرانچائو نقطه‌عطفی در درک ما از پیش‌تاریخ انسان‌ها است. این کشف نشان می‌دهد که انسان‌های اولیه شروع به اکتشاف و سکونت در محیط‌های مختلف اوراسیا کرده بودند و این سازگاری، نقشی اساسی در بقا و گسترش آن‌ها ایفا کرده است. تاریخ تکامل انسان بسیار پیچیده‌تر و دقیق‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کردیم و ما هنوز در حال کشف فصول جدیدی از این داستان هستیم.» جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature Communications منتشر شده است.