- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشته‌ها
- 1,592
- موضوع نویسنده
- #1
تقریباً ۳۰۰ هزار سال پیش، گونه‌ی ما برای اولین‌بار در آفریقا ظاهر شد و سپس در سطح جهان گسترش یافت و بر این سیاره تسلط پیدا کرد. همه‌ی این اتفاق‌ها حدود ۴.۵ میلیارد سال پس از شکل‌گیری زمین اتفاق افتاد. رویدادهای بیشماری در این بین رخ داد تا سیاره‌ی ما را به مهد حیات هوشمند تبدیل کند.
یک تز علمی تأثیرگذار – که نظریه «مراحل سخت» نامیده می‌شود و برای اولین‌بار در سال ۱۹۸۳ ارائه شد – معتقد است که این نتیجه دور از دسترس بوده و پیدایش حیات هوشمند تکنولوژیکی بر روی زمین یا جاهای دیگر بسیار غیرممکن بود. اما به گفته‌ی دانشمندانی که اکنون در حال پیشبرد یک نظریه جایگزین هستند، شاید این نتیجه در نهایت بعید نبود.
این دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که انسان‌های خردمند و اشکال حیات فرازمینی مشابه ممکن است نتیجه نهایی احتمالی تکامل بیولوژیکی و سیاره‌ای باشند، یعنی زمانی که یک سیاره دارای مجموعه‌ای از ویژگی‌ها باشد که آن را قابل سکونت می‌کند و دیگر نیازی به شانس‌های بی‌شمار ندارد. آنها استدلال می‌کنند که مسیر به سوی حیات هوشمند ممکن است بیشتر یک فرآیند قابل‌پیش‌بینی باشد و در سطح جهانی، نباید منحصر به زمین در نظر گرفته شود.
“دن میلز” محقق فوق دکترا در ژئومیکروبیولوژی در دانشگاه مونیخ و نویسندۀ اصلی این مطالعه که در مجله Science Advances منتشر شد، گفت: «به طور خلاصه، چارچوب ما نشان می‌دهد که مراحل سخت ممکن است واقعاً وجود نداشته باشند – گذارهای تکاملی گذشته که باید برای ما انسان‌ها اتفاق می‌افتادند تا ما امروز در اینجا وجود داشته باشیم، ممکن است در آن زمان سخت یا بعید نبوده باشد.
فیزیکدان “براندون کارتر” نظریه گام‌های سخت را ابداع کرد. او تأکید می‌کند که راه طولانی برای ظهور نوع بشر مستلزم گذر از مراحل مختلف میانی است که هر کدام بسیار بعید می‌باشد. در طول سال‌ها، دانشمندان تلاش کرده‌اند تا برخی از این مراحل سخت را شناسایی کنند.
این مراحل عبارتند از ظهور موجودات زنده‌ی تک سلولی در زمین اولیه، اکسیژن‌رسانی اولیه‌ی جو توسط فتوسنتز، انتقال تکاملی از سلول‌های پروکاریوتی فاقد هسته و سایر ساختارهای داخلی به سلول‌های یوکاریوتی که دارای آنها هستند، و ظهور موجودات پیچیده مانند حیوانات چند سلولی. سپس، آخرین مرحله‌ی سختِ پیشنهادی، ظهور انسان‌های خردمند و نقاط عطفی مانند زبان و فناوری است.
در تاریخچه قابل‌سکونت کره زمین، گونه‌ای با قابلیت‌های تکنولوژیکی پیشرفته نسبتاً دیر روی زمین ظاهر شد. انتظار می‌رفت که خورشید درخشندگی خود را افزایش دهد و اقیانوس‌های سیاره ما را حدود یک میلیارد سالِ دیگر بجوشاند. این نکته الهام‌بخش این استدلال است که زمین یک سیارۀ فوق‌العاده کمیاب است که قبل از غیرقابل سکونت شدن، مراحل سخت مورد نیاز را طی کرده است.
نظریه جدید توسط تیمی متشکل از دو ژئوبیولوژیست و دو ستاره‌شناس ابداع شد. آنها پیشنهاد می‌کنند که ظهور بشر به دنبال باز شدن پی در پی «پنجره‌های قابل سکونت» مختلف در طول تاریخ زمین است که توسط عواملی مانند تغییرات دسترسی به مواد مغذی، دمای سطح دریا، سطح شوری اقیانوس‌ها و سطح اکسیژن اتمسفر هدایت می‌شد. آنها گفتند که به دلیل این عوامل، زمین نسبتاً دیر میزبان گونه‌ای مانند ما شده است و زمانی که آن شرایط به وجود آمد، مسیر تکامل نسبتاً سریع رخ داد.
“جنیفر ماکالادی” میکروبیولوژیست ایالت پنسیلوانیا و یکی از محققان این مطالعه گفت: «نوآوری‌های بیولوژیکی که سخت یا بعید به نظر می‌رسند، از نظر زمین‌شناختی می‌توانند در مقیاسی سریع و چشمگیر، به وقوع بپیوندند.» “ماکالادی” افزود: «برای مثال، زمانی که دما برای پایداری مولکول‌های زیستی و آب مایع مناسب بود، احتمال دارد حیات خیلی سریع به وجود آمده باشد. زمین تنها از زمان ظهور دوم اکسیژن در جو در حدود ۰.۵ میلیارد سال پیش برای انسان قابل سکونت بوده، یعنی انسان نمی‌توانست قبل از آن روی زمین تکامل یابد.»
ستاره‌شناسان در جستجوی شواهدی از حیات در فراسوی زمین هستند و تقریباً ۵۸۰۰ سیاره فراخورشیدی – سیاره‌ای فراتر از منظومه شمسی ما – را شناسایی کرده‌اند. برخی از آنها غول‌های گازی غیرقابل سکونت مشابه مشتری هستند، اما برخی از آنها جهان‌های سنگی همانند زمین هستند. “جیسون رایت” اخترفیزیکدان و یکی از نویسندگان این مطالعه و مدیر مرکز اطلاعات فرازمینی ایالت پنسیلوانیا گفت که بهترین تخمین در حال حاضر این است که تقریباً نیمی از ستارگان دارای سیاره‌ای به اندازه‌ی زمین هستند که در فاصله مناسبی می‌چرخند و می‌توانند میزبان آب مایع باشند، یک عنصر کلیدی برای حیات.
“میلز” گفت: «درک احتمال ظهور حیات هوشمند به ما کمک می‌کند تا جایگاه خود را در جهان درک کنیم. آیا همانطور که مدل مراحل سخت پیش‌بینی می‌کند، ما انسان‌ها یک اتفاق کیهانی هستیم؟ یا برعکس، مطابق با چارچوب جایگزین ما، آیا ظهور انسان‌ها نتیجه‌ای طبیعی و نسبتاً معمول از روند حیات در یک سیاره‌ی زنده به شمار می‌رود؟»
یک تز علمی تأثیرگذار – که نظریه «مراحل سخت» نامیده می‌شود و برای اولین‌بار در سال ۱۹۸۳ ارائه شد – معتقد است که این نتیجه دور از دسترس بوده و پیدایش حیات هوشمند تکنولوژیکی بر روی زمین یا جاهای دیگر بسیار غیرممکن بود. اما به گفته‌ی دانشمندانی که اکنون در حال پیشبرد یک نظریه جایگزین هستند، شاید این نتیجه در نهایت بعید نبود.
این دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که انسان‌های خردمند و اشکال حیات فرازمینی مشابه ممکن است نتیجه نهایی احتمالی تکامل بیولوژیکی و سیاره‌ای باشند، یعنی زمانی که یک سیاره دارای مجموعه‌ای از ویژگی‌ها باشد که آن را قابل سکونت می‌کند و دیگر نیازی به شانس‌های بی‌شمار ندارد. آنها استدلال می‌کنند که مسیر به سوی حیات هوشمند ممکن است بیشتر یک فرآیند قابل‌پیش‌بینی باشد و در سطح جهانی، نباید منحصر به زمین در نظر گرفته شود.
“دن میلز” محقق فوق دکترا در ژئومیکروبیولوژی در دانشگاه مونیخ و نویسندۀ اصلی این مطالعه که در مجله Science Advances منتشر شد، گفت: «به طور خلاصه، چارچوب ما نشان می‌دهد که مراحل سخت ممکن است واقعاً وجود نداشته باشند – گذارهای تکاملی گذشته که باید برای ما انسان‌ها اتفاق می‌افتادند تا ما امروز در اینجا وجود داشته باشیم، ممکن است در آن زمان سخت یا بعید نبوده باشد.
فیزیکدان “براندون کارتر” نظریه گام‌های سخت را ابداع کرد. او تأکید می‌کند که راه طولانی برای ظهور نوع بشر مستلزم گذر از مراحل مختلف میانی است که هر کدام بسیار بعید می‌باشد. در طول سال‌ها، دانشمندان تلاش کرده‌اند تا برخی از این مراحل سخت را شناسایی کنند.
این مراحل عبارتند از ظهور موجودات زنده‌ی تک سلولی در زمین اولیه، اکسیژن‌رسانی اولیه‌ی جو توسط فتوسنتز، انتقال تکاملی از سلول‌های پروکاریوتی فاقد هسته و سایر ساختارهای داخلی به سلول‌های یوکاریوتی که دارای آنها هستند، و ظهور موجودات پیچیده مانند حیوانات چند سلولی. سپس، آخرین مرحله‌ی سختِ پیشنهادی، ظهور انسان‌های خردمند و نقاط عطفی مانند زبان و فناوری است.
در تاریخچه قابل‌سکونت کره زمین، گونه‌ای با قابلیت‌های تکنولوژیکی پیشرفته نسبتاً دیر روی زمین ظاهر شد. انتظار می‌رفت که خورشید درخشندگی خود را افزایش دهد و اقیانوس‌های سیاره ما را حدود یک میلیارد سالِ دیگر بجوشاند. این نکته الهام‌بخش این استدلال است که زمین یک سیارۀ فوق‌العاده کمیاب است که قبل از غیرقابل سکونت شدن، مراحل سخت مورد نیاز را طی کرده است.
نظریه جدید توسط تیمی متشکل از دو ژئوبیولوژیست و دو ستاره‌شناس ابداع شد. آنها پیشنهاد می‌کنند که ظهور بشر به دنبال باز شدن پی در پی «پنجره‌های قابل سکونت» مختلف در طول تاریخ زمین است که توسط عواملی مانند تغییرات دسترسی به مواد مغذی، دمای سطح دریا، سطح شوری اقیانوس‌ها و سطح اکسیژن اتمسفر هدایت می‌شد. آنها گفتند که به دلیل این عوامل، زمین نسبتاً دیر میزبان گونه‌ای مانند ما شده است و زمانی که آن شرایط به وجود آمد، مسیر تکامل نسبتاً سریع رخ داد.
“جنیفر ماکالادی” میکروبیولوژیست ایالت پنسیلوانیا و یکی از محققان این مطالعه گفت: «نوآوری‌های بیولوژیکی که سخت یا بعید به نظر می‌رسند، از نظر زمین‌شناختی می‌توانند در مقیاسی سریع و چشمگیر، به وقوع بپیوندند.» “ماکالادی” افزود: «برای مثال، زمانی که دما برای پایداری مولکول‌های زیستی و آب مایع مناسب بود، احتمال دارد حیات خیلی سریع به وجود آمده باشد. زمین تنها از زمان ظهور دوم اکسیژن در جو در حدود ۰.۵ میلیارد سال پیش برای انسان قابل سکونت بوده، یعنی انسان نمی‌توانست قبل از آن روی زمین تکامل یابد.»
ستاره‌شناسان در جستجوی شواهدی از حیات در فراسوی زمین هستند و تقریباً ۵۸۰۰ سیاره فراخورشیدی – سیاره‌ای فراتر از منظومه شمسی ما – را شناسایی کرده‌اند. برخی از آنها غول‌های گازی غیرقابل سکونت مشابه مشتری هستند، اما برخی از آنها جهان‌های سنگی همانند زمین هستند. “جیسون رایت” اخترفیزیکدان و یکی از نویسندگان این مطالعه و مدیر مرکز اطلاعات فرازمینی ایالت پنسیلوانیا گفت که بهترین تخمین در حال حاضر این است که تقریباً نیمی از ستارگان دارای سیاره‌ای به اندازه‌ی زمین هستند که در فاصله مناسبی می‌چرخند و می‌توانند میزبان آب مایع باشند، یک عنصر کلیدی برای حیات.
“میلز” گفت: «درک احتمال ظهور حیات هوشمند به ما کمک می‌کند تا جایگاه خود را در جهان درک کنیم. آیا همانطور که مدل مراحل سخت پیش‌بینی می‌کند، ما انسان‌ها یک اتفاق کیهانی هستیم؟ یا برعکس، مطابق با چارچوب جایگزین ما، آیا ظهور انسان‌ها نتیجه‌ای طبیعی و نسبتاً معمول از روند حیات در یک سیاره‌ی زنده به شمار می‌رود؟»