- تاریخ ثبت‌نام
- 8/12/24
- نوشته‌ها
- 1,572
- موضوع نویسنده
- #1
کاوشگر فضایی نیوهورایزنز بسیار از خانه دور است و هر لحظه بیشتر در اعماق تاریکی فرو می‌رود. این کاوشگر بتازگی توانست دقیق‌ترین نور مرئی در سراسر کیهان را اندازه‌گیری کند.
نیوهورایزنز که ۸.۸ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله گرفته، پیشرفته‌ترین ابزار ساخت بشر تا به امروز است. این بدان معناست که ما اکنون فضاپیمایی داریم که می‌تواند تصاویر بی‌سابقه‌ای از کیهان، بدون آلودگی نور خورشید و غبار میان سیاره‌ای پراکنده در سراسر منظومه شمسی، بگیرد.
به تازگی دانشمندان تاریکی واقعی کیهان را با انجام دقیق‌ترین اندازه‌گیری از پس‌زمینه‌ی ضعیف نور مرئی، اندازه‌گیری کردند. شدت این نور که «پس‌زمینه نوری کیهانی» نام دارد، آنقدر کم است که اندازه‌گیری آن از زمین ممکن نیست. بررسی جدید نیوهورایزنز نشان می‌دهد که برخلاف اندازه‌گیری‌های قبلی، هیچ چیز عجیبی در آن وجود ندارد.
“مارک پستمن” ستاره‌شناس از موسسه علمی تلسکوپ فضایی توضیح می‌دهد: «ما اکنون ایده‌ی خوبی از اینکه فضا واقعاً چقدر تاریک است، داریم. نتایج حاکی از آن است که بیشتر نور مرئی که از کیهان دریافت می‌کنیم در کهکشان‌ها تولید می‌شود. همچنین نکته‌ی مهم این است که هیچ مدرک قابل توجهی از نور تولید شده توسط منابع ناشناخته، وجود ندارد.»
رصد کیهان از درون منظومه شمسی کمی شبیه به تلاش برای دیدن یک اتاق از داخل یک تُنگ ماهی کثیف است. نور خورشید و غبار و گاز پراکندۀ بین سیارات، موجب می‌شود دید ما از کیهان کمتر شود. برای اکثر مشاهدات در محیط میان ستاره‌ای و میان کهکشانی، روش‌هایی وجود دارد که از این موانع جلوگیری می‌کند. در واقع درخشش پراکنده‌ی نور مرئی در کیهان، ضعیف‌تر از آن است که از میان تداخل درون منظومه شمسی قابل استخراج باشد.
ستاره‌شناس “تاد لاور” از آزمایشگاه NOIR بنیاد ملی علوم می‌گوید: «محققان بارها و بارها سعی کردند این نور را مستقیماً اندازه‌گیری کنند، اما در منطقه‌ی ما از منظومه شمسی، نور خورشید و غبار میان سیاره‌ای آنقدر زیاد است که نور را پراکنده می‌کند و این نور ضعیف کیهانی، پنهان می‌ماند.»
اما فضاپیمای “نیوهورایزنز” برای مطالعه‌ی محیط بیرونی منظومه شمسی فرستاده شد. این کاوشگر در سال ۲۰۱۵ از پلوتو بازدید کرد و سپس به سمت جرمی در کمربند کویپر رفت. این کاوشگر هم اکنون ۶۰ واحد نجومی از خورشید فاصله دارد و بهترین فرصت برای اندازه‌گیری این نور دوردست است.
اولین تلاش برای اندازه‌گیری “پس‌زمینه نوری کیهانی” با ابزار نیوهورایزنز در سال ۲۰۲۱، نتایج بسیار عجیبی به همراه داشت. بله، پس‌زمینه وجود داشت – اما بسیار روشن‌تر از حد انتظار دانشمندان بود. تلاش جدید در نیمه‌ی دوم سال ۲۰۲۳ انجام شد. نتایج آنها نشان می‌دهد که در تجزیه و تحلیل قبلی، تیم میزان غبار موجود در کهکشان راه شیری را دست کم گرفته بود و متعاقباً میزان نور اضافی که از بقیه‌ی کیهان می‌آید را نیز محاسبه نکرد.
مشاهدات و تحلیل‌های جدید نشان می‌دهد که در واقع، کیهان به اندازه‌ای که ما انتظار داریم و از منابعی که انتظار داریم، نور ساطع می‌کند. “لاور” می‌گوید: «ساده‌ترین تفسیر این است که “پس‌زمینه نوری کیهانی” کاملاً از کهکشان‌ها نشأت گرفته است. با نگاهی به بیرون کهکشان‌ها، فقط تاریکی وجود دارد، نه چیز بیشتری.»
با توجه به اینکه تاریکی می‌تواند هرگونه وحشت کیهانی را پنهان کند، شاید کمی نگران‌کننده باشد. اما حداقل در حال حاضر نیازی به فیزیک جدید نداریم. جزئیات بیشتر این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.
نیوهورایزنز که ۸.۸ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله گرفته، پیشرفته‌ترین ابزار ساخت بشر تا به امروز است. این بدان معناست که ما اکنون فضاپیمایی داریم که می‌تواند تصاویر بی‌سابقه‌ای از کیهان، بدون آلودگی نور خورشید و غبار میان سیاره‌ای پراکنده در سراسر منظومه شمسی، بگیرد.
به تازگی دانشمندان تاریکی واقعی کیهان را با انجام دقیق‌ترین اندازه‌گیری از پس‌زمینه‌ی ضعیف نور مرئی، اندازه‌گیری کردند. شدت این نور که «پس‌زمینه نوری کیهانی» نام دارد، آنقدر کم است که اندازه‌گیری آن از زمین ممکن نیست. بررسی جدید نیوهورایزنز نشان می‌دهد که برخلاف اندازه‌گیری‌های قبلی، هیچ چیز عجیبی در آن وجود ندارد.
“مارک پستمن” ستاره‌شناس از موسسه علمی تلسکوپ فضایی توضیح می‌دهد: «ما اکنون ایده‌ی خوبی از اینکه فضا واقعاً چقدر تاریک است، داریم. نتایج حاکی از آن است که بیشتر نور مرئی که از کیهان دریافت می‌کنیم در کهکشان‌ها تولید می‌شود. همچنین نکته‌ی مهم این است که هیچ مدرک قابل توجهی از نور تولید شده توسط منابع ناشناخته، وجود ندارد.»
رصد کیهان از درون منظومه شمسی کمی شبیه به تلاش برای دیدن یک اتاق از داخل یک تُنگ ماهی کثیف است. نور خورشید و غبار و گاز پراکندۀ بین سیارات، موجب می‌شود دید ما از کیهان کمتر شود. برای اکثر مشاهدات در محیط میان ستاره‌ای و میان کهکشانی، روش‌هایی وجود دارد که از این موانع جلوگیری می‌کند. در واقع درخشش پراکنده‌ی نور مرئی در کیهان، ضعیف‌تر از آن است که از میان تداخل درون منظومه شمسی قابل استخراج باشد.
ستاره‌شناس “تاد لاور” از آزمایشگاه NOIR بنیاد ملی علوم می‌گوید: «محققان بارها و بارها سعی کردند این نور را مستقیماً اندازه‌گیری کنند، اما در منطقه‌ی ما از منظومه شمسی، نور خورشید و غبار میان سیاره‌ای آنقدر زیاد است که نور را پراکنده می‌کند و این نور ضعیف کیهانی، پنهان می‌ماند.»
اما فضاپیمای “نیوهورایزنز” برای مطالعه‌ی محیط بیرونی منظومه شمسی فرستاده شد. این کاوشگر در سال ۲۰۱۵ از پلوتو بازدید کرد و سپس به سمت جرمی در کمربند کویپر رفت. این کاوشگر هم اکنون ۶۰ واحد نجومی از خورشید فاصله دارد و بهترین فرصت برای اندازه‌گیری این نور دوردست است.
اولین تلاش برای اندازه‌گیری “پس‌زمینه نوری کیهانی” با ابزار نیوهورایزنز در سال ۲۰۲۱، نتایج بسیار عجیبی به همراه داشت. بله، پس‌زمینه وجود داشت – اما بسیار روشن‌تر از حد انتظار دانشمندان بود. تلاش جدید در نیمه‌ی دوم سال ۲۰۲۳ انجام شد. نتایج آنها نشان می‌دهد که در تجزیه و تحلیل قبلی، تیم میزان غبار موجود در کهکشان راه شیری را دست کم گرفته بود و متعاقباً میزان نور اضافی که از بقیه‌ی کیهان می‌آید را نیز محاسبه نکرد.
مشاهدات و تحلیل‌های جدید نشان می‌دهد که در واقع، کیهان به اندازه‌ای که ما انتظار داریم و از منابعی که انتظار داریم، نور ساطع می‌کند. “لاور” می‌گوید: «ساده‌ترین تفسیر این است که “پس‌زمینه نوری کیهانی” کاملاً از کهکشان‌ها نشأت گرفته است. با نگاهی به بیرون کهکشان‌ها، فقط تاریکی وجود دارد، نه چیز بیشتری.»
با توجه به اینکه تاریکی می‌تواند هرگونه وحشت کیهانی را پنهان کند، شاید کمی نگران‌کننده باشد. اما حداقل در حال حاضر نیازی به فیزیک جدید نداریم. جزئیات بیشتر این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.
